غزلیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 الهی ره نما سوی خود این مدهوش غافل را ز دردت جامه زیب داغ چون طاووس کن دل را

2 برد بی‌طاقتی از عالم هستی برون دل را تپیدن بال پرواز است مرغ نیم بسمل را

3 تب عشقت چنان در آتش بی‌تابی‌ام دارد که شریان از تپیدن در فلاخن می‌نهد دل را

4 برآ از خویش و در گلزار مقصد کامرانی کن ز خود رفتن به سالک می‌کند نزدیک منزل را

1 تا گشته است پای خم آرامگاه ما گردیده است کوه بدخشان پناه ما

2 سنگین ز گرد کلفت دل بسکه گشته است بر پای ما چو سلسله افتاده آه ما

3 تا آب تربیت نخورد از گداز دل چون داغ لاله قد نکشد سرو آه ما

4 در رنگ همچو رشتهٔ یاقوت غوطه خورد از پهلوی عذار تو مد نگاه ما

1 حیران تو از هر خم مو دیدهٔ خط را دل دید و پسندیدهٔ خط را

2 چندین چه زنی آب طراوت به رخ از می بیدار مکن سیزهٔ خوابیدهٔ خط را

3 هرچند به رنگینی لعل تو فزاید دیدن نتوانم لب پوشیدهٔ خط را

4 عزم سفری در دلش افتاده که برزد حسنت به میان دامن برچیدهٔ خط را

1 از چشم کم مبین به تن ناتوان ما سنگین بود بسان گهر استخوان ما

2 جز خویش با که شکوهٔ درد تو سر کنیم پنهان چو غنچه در دل ما شد زبان ما

3 ای آسمان زقامت خم گشته ام بترس دست تو نیست در خور زور کمان ما

4 تا ازوفور تنگدلی غنچه گشته ایم بی بهره اند خلق زفیض نهان ما

1 بیا از قید بیدردی دمی آزاد کن ما را ز درد ساغر غم ای محبت شاد کن ما را

2 نوشتم در وصیت نامهٔ طومار آه خود که صیدی را به خون غلطان چو بینی یاد کن ما را

3 خمارم رهبر دشت فنا گردید ای ساقی کرم فرما و از ته جرعه ای ایجاد کن ما را

4 خراب رنجش بیجا شده معمورهٔ طاقت بیفشان گرد کلفت از دل و آباد کن ما را

1 پرتو حسن زبس سوخته بال و پر ما سرمهٔ دیدهٔ عنقا شده خاکستر ما

2 کشتهٔ عشق بتان زندهٔ جاوید بود دم عیساست دم تیغ جفا بر سر ما

3 اول گام به سر منزل مقصود رسیم بیخودی در ره تحیق بود رهبر ما

4 از غلاف هوس نفس برآییم چو تیغ تا به کی در پس این پرده بود جوهر ما

1 سینهٔ صد چاک مانند قفس داریم ما نالهٔ پهلو شکافی چون جرس داریم ما

2 رازدار عشق را نبود مجال دم زدن بخیه بر زخم دل از تار نفس داریم ما

3 عاقبت با گوشه ای از هر دو عالم ساختیم کنج چشم سرمه آلودی هوس داریم ما

4 عشق سرکش را به جسم زار، الفت داده ایم صد نیستان شعله در آغوش خس داریم ما

1 می کنند احباب بی معنی مکدر سینه را عکس طوطی سبزهٔ زنگار بس آیینه را

2 دیدنت از غم بپردازد دل بی کینه را روی خندانت کند صیقل گری آیینه را

3 طاقت یکدم خمارم نیست یا پیر مغان از قطار هفته بیرون کن شب آدینه را

4 هرزه خرج گوهر رنگین معنی نیستم از خموشی قفل بر در می نهم گنجینه را

1 می نماید در شب تاریک راه دور را چشمی از شمع است روشن تر عصای کور را

2 رستمی، تا چون کمان حلقه بر خود غالبی می کند گردآوری برگشتن از خود زور را

3 در پناه عجز ایمن گشتم از جور سپهر رهزنی در پی نباشد کاروان مور را

4 شوخی مژگان شد از بیماری چشم تو بیش اضطراب نبض افزون تر بود رنجور را

1 نه در وصال و نه هجران بود قرار مرا نه در خزان شکفد دل نه در بهار مرا

2 لباس دولت دنیاست بر تنم سنگین نهال پانم و گردیده برگ بار مرا

3 صدای شیون زنجیر دارد اعضایم شکسته است زبس بی تو روزگار مرا

4 چنان به بوی گل عارض تو خرسندم که بی دماغ کند نکهت بهار مرا