در حریمش دل و جان باخته از جویای تبریزی غزل 347
1. در حریمش دل و جان باخته می باید رفت
شمع سان پای ز سر ساخته می باید رفت
در غمت بی طاقتی سیماب از جویای تبریزی غزل 348
1. در غمت بی طاقتی سیماب آسا جان ماست
رفتن از رنگی به رنگی نعمت الوان ماست
هر کجا می نیست گر گلشن از جویای تبریزی غزل 349
1. هر کجا می نیست گر گلشن بود غمخانه است
سرو و گل کی جانشین شیشه و پیمانه است
آن را که غباری به رخ از از جویای تبریزی غزل 350
1. آن را که غباری به رخ از تربت طوس است
در دیده اش اکلیل شهان، تاج خروس است
تنها نه در ره تو مرا شمع از جویای تبریزی غزل 351
1. تنها نه در ره تو مرا شمع آه سوخت
تا پیه چشم بود چراغ نگاه سوخت
لقمهٔ بی تلخی و زرد و بالم از جویای تبریزی غزل 352
1. لقمهٔ بی تلخی و زرد و بالم آرزوست
همچو گندم یک دهن نان حلالم آرزوست
وقت خود را هر که بهر این از جویای تبریزی غزل 353
1. وقت خود را هر که بهر این و آن گم کرده است
دلبر بسیار شرین تر ز جان گم کرده است
از بتان مثل تو کافر ماجرایی از جویای تبریزی غزل 354
1. از بتان مثل تو کافر ماجرایی برنخاست
خان و مان بر هم زنی شوخ بلایی برنخاست
در غم شاه شهیدان زار می از جویای تبریزی غزل 355
1. در غم شاه شهیدان زار می باید گریست
روز و شب با دیدهٔ خونبار می باید گریست
آه کامشب محتسب آب رخ میخانه از جویای تبریزی غزل 356
1. آه کامشب محتسب آب رخ میخانه ریخت
خون عشرت بر زمین بسیار بیرحمانه ریخت
چشم دل بگشا که جوش حسن از جویای تبریزی غزل 357
1. چشم دل بگشا که جوش حسن اوست
برگ برگ انجمن آیینه دار حسن اوست
حاجت هر که گذشت است ز حاجات از جویای تبریزی غزل 358
1. حاجت هر که گذشت است ز حاجات رواست
دست برداری اگر از سر خود دست دعاست