غزلیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 تا هوای شمع رویت در سر پروانه است زآتش غیرت تنم خاکستر پروانه است

2 می تپد در آتش حسرت نصیبی بی رخت پلک و مژگان گوییا بال و پر و پروانه است

3 دیده ام از بس پرد در شوق شمع عارضی مردم چشمم چو دل در پیکر پروانه است

4 بسکه گرد شمع رویش قدسیان پر می زنند از زمین تا عرش گویی محشر پروانه است

1 همتم تا دست پر زور هوس پیچیده است در دل تنگم حباب آسا نفس پیچیده است

2 می چکد خون نیاز عاشق از بال و پرت ای کبوتر نامه را دست چه کس پیچیده است

3 از زمین تا آسمان آوازهٔ بیداد اوست ناله ام در تنگنای این قفس پیچیده است

4 تا دل صد چاک ر ا دردت به شور آورده است در فضای سینه آواز جرس پیچیده است

1 آبی ز دانهٔ عنب ای دل چشیدنی است غافل مشو که این سر پستان مکیدنی است

2 یک صبحدم چو پنجهٔ خورشید جلوه کن پیراهن تحمل عاشق دریدنی است

3 از آبیاری مژه ام چون گل چراغ بالیده است بسکه گل داغ چیدنی است

4 بگذر ز خواهش دل و محمود وقت باش زلف ایاز طول املها بریدنی است

1 خیال غنچهٔ لعلی چو هوشم در سر است امشب می ام افشردهٔ یاقوت گل در ساغر است امشب

1 ز سرو یار که در برکشیده ام امشب بغل بغل گل آغوش چیده ام امشب

2 به راه شوق تو مانند شمع در ره باد زچشم منتظر خود چکیده ام امشب

3 ز رفتن تو چنان دل فسرده ام که بس است دهان قهقهه جیب دریده ام امشب

4 خیال گلشن کوی تو خوابم از سر برد شمیم گل شده رنگ پریده ام امشب

1 دارد حیات، عالمی و جان پدید نیست دنیا ز آدمی پر و انسان پدید نیست

2 در پردهٔ ظهور نهان است جلوه اش از بسکه گشته است نمایان پدید نیست

3 در خط نهان شده است تو را آب و رنگ حسن گل از وفور سنبل و ریحان پدید نیست

4 محو جمالم و رخش از دیده ام نهان آب از سرم گذشته و عمان پدید نیست

1 خون دل تا شراب احمر ماست گردش رنگ دور ساغر ماست

2 خاک گردید بر شدن بفلک شیوهٔ عجز زورآور ماست

3 بطپیدن زخویشتن رفتم دل پراضطراب شهپر ماست

4 نامه ام نامه بر نمیخواهد پرش رنگ ما کبوتر ماست

1 دل وارسته را پروای سیم و زر نمی‌باشد چو رنگ از رخ پرد محتاج بال و پر نمی‌باشد

2 غزالان سر به صحرا دادهٔ رشکند در دورش ز هم چشمی بلایی در جهان بدتر نمی‌باشد

3 نباشد طبع عالی‌فطرتان را احتیاج می که تیغ کوه را حاجت به روشنگر نمی‌باشد

4 کدامین روز عکس عارضش در جلوه می‌آید که صبح آفتاب آیینه را در بر نمی‌باشد

1 ابروست که بر چهرهٔ دلدار بلند است یا مطلع برجستهٔ بسیار بلند است

2 در ظرف خیال تو محال است درآید پست است ترا دانش و اسرار بلند است

3 بگرفت دل از تربیت جسم که خانه آید به نظر تنگ چو دیوار بلند است

4 هرگز چو چیده گلی از فیض بهاران زان روی زبان گلهٔ خار بلند است

1 تا لبم همزبان خاموشی است سخنم ترجمان خاموشی است

2 نگه عجز بی زبانانت ترجمان زبان خاموشی است

3 مأمنی در جهان اگر باشد کنج دارالامان خاموشی است

4 جنس آسایشی نمی باشد ور بود در دکان خاموشی است