غزلیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 لب چو مینا بگشود انجمنی خندان ساخت بزم را نام خدا از سخنی خندان ساخت

2 چرخ کس را ندهد خرمی از پهلوی خویش صد دل غنچه شکست و چمنی خندان ساخت

3 دل ابنای زمان را خبر از شادی نیست همچو گل هر که بدیدم دهنی خندان ساخت

4 گشت از گریه فرح بخش چمن ابر بهار باغ را از مژه بر هم زدنی خندان ساخت

1 دارد همیشه عشق سخن ناتوان مرا در تاب و تب چو شمع فکنده زبان مرا

2 در تنگنای جسم ز ضبط فغان شکافت منقاروار هر قلم استخوان مرا

3 از خارخار ناوک مژگان او نماند جز استخوان و پوست به تن چون کمان مرا

4 مصنونم از گداز محبت که افکند بر پای سرو یار چو آب روان مرا

1 سخت پر شد در غم عشقت تن محزون ما می ترواد چون عرق از هر بن مو خون ما

2 آنکه بی امداد آتش سوخت داغ لاله را روشنایی داد بی روغن چراغ لاله را

1 همین نه لاله به داغ تو ای سمنبر سوخت به باغ غنچهٔ گل چون فتیله عنبر سوخت

2 زجلوه ای که نمود آفتاب دیدارت در آینه چون پر و بال برق جوهر سوخت

3 اگرچه یافته صد خلعت گداز تنم چو شمع آتش شوق تو بازم از سر سوخت

4 کسی که گرم رو راه نیستی گردید گداخت شمع صفت بال سعیش و پر سوخت

1 قضا چون باعث ایجاد شد آب و گل ما را ز خون چشم حسرت کرد تخمیر دل ما را

2 ز خود وارستگان وادی شوقیم تا نبود چو بلبل تهمت مشت خسی هم منزل ما را

1 مانده در جهل مرکب آنکه لوحش ساده است تیره بودن لازم چشم سفید افتاده است

2 وصل باشد لازمش حرمان، که گردیده سفید چشم روزن تا به روی صبحدم افتاده است

3 بزم می دانند سربازان همت رزم را پیش ما شمشیر خون آلود موج باده است

4 چشم او پر دل چرا نبود پی خون ریز خلق هر که را دیدیم در عالم به او دل داده است

1 شوخ و شنگی چون بت طناز من عالم نداشت چون پریزاد من این غمخانه یک آدم نداشت

2 در گرانجانی زحق بیگانه پای کم نداشت ورنه هرگز از کسی نخچیر مطلب رم نداشت

3 از ریاضت کرده ام بیماری دل را علاج جز گداز خویش زخم شیشه ام مرهم نداشت

4 بود دایم دست اقبال جوانمردان بلند بازوی پر قوت ارباب همت خم نداشت

1 همتم کم نتواند برداشت دولت جم نتواند برداشت

2 گر دو تا نیست قدم از ضعف است قامتم خم نتواند برداشت

3 هر قدر راندم از جا نروم رام او رم نتواند برداشت

4 چون دهم شرح سرشک افشانی نامه ام نم نتواند برداشت

1 هر نالهٔ دل من آواز دلگشایی است هر آه شعله سوزم مکتوب آشنایی است

2 هر داغ سینهٔ من مجنون خانه سوزی است هر قطرهٔ سرشکم طفل برهنه پایی است

3 هر سبزه ای در این باغ آشفته ای است بی خود هر خار این گلستان کلک سخن سرایی است

4 هر سنبل پریشان رند سیاه مستی است هر گل به رنگ خورشید جام جهان نمایی است

1 زور شور گریه ای می شد به خواب خواب می آرد بلی آواز آب

2 بوی تحقیق از مقلد نشنوی کس نگیرد از گل کاغذ، گلاب

3 در بلند و پست دنیای اسیر کشتی ات بشکست از موجب سراب

4 لازم هر کس بود طول امل هست بر پا خیمهٔ تن زین طناب