غزلیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 دیده از فیض تو پریخانه شده است نکته از جوش تماشای تو دیوانه شده است

2 می پرستان همه وارسته ز بند خویشند خط آزادی دلها خط پیمانه شده است

3 نرسیدی دمی ای بخت به فریاد دلم بهر خواب تو مگر ناله ام افسانه شده است

4 در هوای طلب وصل تو ای شمع نگاه نفس سوخته خاکستر پروانه شده است

1 به چشم اهل دل آن اشک اعتبار نداشت که لخت لخت جگر را به روی کار نداشت

2 کدام شمع در این تیره خاکدان افروخت که تا سحر به رهش چشم انتظار نداشت

3 مپرس حاد دل تیره ام که از دم صبح کدام روز که این آینه غبار نداشت

4 ز سرو و سوسن و گل داد خودنمایی داد خوش آب و رنگ تری از تو نوبهار نداشت

1 تنها نه قلب دل نگه او شکسته است بازار خوش نگاهی آهو شکسته است

2 در باغ بهر مشق ستم هر بنفشه ای پیش خط سیاه تو زانو شکسته است

3 از بس سیاه مستی نازش زخود ربود آن چشم را زبان سخنگو شکسته است

4 امروز محتسب نه به می متهم شده است این کاسه بارها به سر او شکسته است

1 دل که کارش با کریم افتاده در فرخندگی است زانکه بیشک پیشهٔ اهل کرم بخشندگی است

2 سربلندی اهل عالم را ز سر افکندگی است باعث آزادی ارباب دنیا بندگی است

3 زندهٔ جاوید سازد مرد را درد طلب چون نفس در راه حق بگداخت آب زندگی است

4 می دهد دیوانگی از حبس تکلیف نجات تا بود برجا گریبان تو طوق بندگی است

1 هر کس محروم از جوانی است دردی کش صاف زندگانی است

2 از یاد تو با نسیم آهم بویی ز بهار نوجوانی است

3 کس پی نبرد که قاتلم کیست دل کشتهٔ غمزدهٔ نهانی است

4 با چشم کبود می برد دل آن چشم بلای آسمانی است

1 چه جان باشد به پیش چشم او دل‌های سنگین را زمژگان در فلاخن می گدازد کوه تمکین را

2 بحمدالله که در بزم محبت شمع تابانم به آتش داده ام از گرم خونیها شرائین را

3 لب میگون جانان را چه نقصان از غبار خط ز رنگینی نیندازد مداد اشعار رنگین را

4 به مستی نکته پیرا می شود لعلت از آن کز هم جدا سازد می از تردستی آن لبهای شیرین را

1 نه همین رشک رخ و زلفش گل و سنبل گداخت خاک پای باغ را تا ریشه های گل گداخت

2 از هوای گلستان صاف طراوت می چکد یا ز شرم بوی زلفش نکهت سنبل گداخت؟

3 صد گلستان آرزو را آبیاری می کند در خزان از بس ز هجر گل دل بلبل گداخت

4 همچو شبنم آب شد جویا گل از رشک رخش نه همین سنبل به باغ از شرم آن کاکل گداخت

1 خامشی با وضع شوخ آن صنم پیوسته است با لبش از جوش شیرینی بهم پیوسته است

2 حلقه های چشم ارباب نظر با یکدگر در سر کوی تو چون نقش قدم پیوسته است

3 شد ترا از گریه ام چشم ترحم اشکریز روز باران سرشکم نم به نم پیوسته است

1 رفتن از خویش به یادش سفر مردان است وادی بی خبری رهگذر مردان است

2 تیغ صاحب جگران است بریدن زجهان چشم بستن ز دو عالم سپر مردان است

3 ناز بر زندگی خضر کند کشتهٔ عشق هر که سر باخت در این راه سر مردان است

4 اضطرابم به ره وادی مقصود رساند طپش دل ز غمش بال و پر مردان ا ست

1 ترسم که خراشد تن نازک بدنم را از نکهت گل جامه مکن سیم تنم را

2 چون موج که برهم خورد از وی کف دریا در خاک درد دل ز طپیدن کفنم را