غزلیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 بیا که موسم جوش بهار ییلاق است پیاله گیر که گل در کنار ییلاق است

2 چرا نهان بود از دیده ها به پردهٔ غیب اگر نه خلد برین شرمسار ییلاق است

3 در آن مقام که زاهد دم صلاح زند پیاله زن که هوای بهار ییلاق است

4 هوای برف و گل جام و سبزهٔ میناست جهان به موسم دی در شمار ییلاق است

1 ز وانمود پریشانی ام چو گل عار است که مشت بسته چو غنچه هزار دینار است

2 ز مرد کار مجو جز ملایمت در خشم که چین جوهر ابروی تیغ هموار است

3 خیال روی تو از بس به دیده صورت بست به رنگ عکس ز آیینه ها نمودار است

4 به محفل تو سرش در کف نیاز بود دماغ هر که به رنگ پیا له سرشار است

1 حقپرستی پیش ما ترک تمنا کردن است فرصت امروز صرف کار فردا کردن است

2 بهر شهرت گوشه گیریهای ارباب ریا خویش را چون بوی گل در پرده رسوا کردن است

3 در خمار باده استغنا زدن بر می فروش ناز بیجای گدا بر اهل دنیا کردن است

4 ساختن با کنج تنهایی ز عزلت خویش را بهر سیر خلد امروزش مهیا کردن است

1 طرهٔ مشکین چو جانان دسته بست دل ز دود آه ریحان دسته بست

2 از دریدن در غمت دل غنچه وار یک بغل چاک گریبان دسته بست

3 بسکه شب در اشکریزیها فشرد چشم گریان خار مژگان دسته بست

4 ز آب و رنگ حسن او در آتشم از گل داغ بهاران دسته بست

1 بسکه سر در صیدگاهش بر زمین افتاده است هر طرف چون نقش پا نقش جبین افتاده است

2 پیش ما باشد یکی پست و بلند روزگار نقش ما برخاسته تا بر زمین افتاده است

3 حلقه های دامنش از مژگان برگردیده است صید دل را آنکه در فکر کمین افتاده است

4 هست در جولانگه او جاده ها خط شعاع نقش پایش آفتابی بر زمین افتاده است

1 در توبه کوش، توبه حصار سلامت است سیلاب خرمن گنه اشک ندامت است

2 از شب توان گرفت مکافات روز را روزی که نیست شب ز پی او قیامت است

3 صبر گرانرکاب دهد نفس را شکست نصرت همیشه در قدم استقامت است

4 سرو سهی است سایهٔ بالای او، ولی بر خاک ره فتادهٔ آن سرو قامت است

1 هیچ اثر از پختگی ها با زبان معلوم نیست این ثمر را بسکه خام است استخوان معلوم نیست

2 از دلایل راه حق چون رشتهٔ گوهر گم است جادهٔ این ره ز بس سنگ نشان معلوم نیست

3 اهل حق را خصمی گردون نباشد در نظر بازوی پر زور را زور کمان معلوم نیست

4 هرزه گویان را سزد با بی کمالان احتیاط زشتی آواز بر گوش گران معلوم نیست

1 دل که از بالای چشمت در گناه افتاده است یوسفی از پهلوی اخوان به چاه افتاده است

2 بر فلک آهی که امشب برق جولان گشته بود کز شفق آتش به جان صبحگاه افتاده است

3 سایهٔ ابروست بر پشت لب میگون یار یا غبار سرمه زان چشم سیاه افتاده است

4 می توان دریافت داغ خواری روی طلب زین کلف هایی که بر رخسار ماه افتاده است

1 تا سر ما کشتگان آن تندخو بر کف گرفت شد چنان سرخوش که پنداری کدو بر کف گرفت

2 آب گردد بس که از شرم صفای عارضش دست از آن آیینه می‌شویم که او بر کف گرفت

3 گفت ازین مو هم فزون‌تر عاقبت کاهد تنت وقت گفتن تار زلف آن جعد مو بر کف گرفت

4 سیر دارد گلشن رخساره‌اش از عکس جام تا گل پیمانه آن آیینه رو بر کف گرفت

1 نهادی بر دلم ای نازنین دست ازین دست است احوالم ازین دست

2 سرت درد خمار می مبیناد مبادا تکیه گاه آن چنین دست

3 بود چون غنچهٔ نارسته از شاخ ترا پنهان میان آستین دست

4 چه باشد دل گرم از سینه بربود بتابد پنجهٔ خورشید این دست