غزلیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 هر کرا دل بی غبار کینه است خشت دیوار تنش آیینه است

2 دل که پنهان در صفای سینه است پیچ و تابش جوهر آیینه است

3 بادهٔ جامم گداز دل بود شیشهٔ بزمم صفای سینه است

4 از زمین در کاسه اش کردیم خاک چرخ با ما دشمن دیرینه است

1 از دور عشقباز ترا می توان شناخت دوا نخست هر که ترا دید رنگ باخت

2 هرگز نمیرد آنکه پی جستجوی اوست آب حیات شد چو در این ره نفس گداخت

3 شرمنده شد زهمسری بهتر از خودی تا شد مقابل رخت آئینه روی ساخت

4 دنبال کرده نفس به جایی نمی رسد یکران همت آنکه در این راه تاخت باخت

1 گل در چمن چو عارض او دلفریب نیست گویم برهنه سرو چو او جامه زیب نیست

2 از دود آه کرده سیه خیمه ها بلند در گرم سیر عشق دل ما غریب نیست

3 در آرزوی آنکه غبار رهت شود یک گل زمین کجاست که حسرت نصیب نیست

4 در باغ ناز خار چمن خوارتر بود با غنچه ای که سوز دل عندلیب نیست

1 باز مستی کرده خون آشام چشمان ترا در فشار دل ید طولاست مژگان ترا

2 بیختند از پردهٔ دل گونیا گرد خطت ریختند از شیرهٔ جان نقل دندان ترا

3 زالتهاب سینهٔ سوزانم از بس نرم شد از دل من فرق نتوان کرد پیکان ترا

4 دیدن خواب پریشان عاشقان را تهمت است خواب گرد دیده کی گردد پریشان ترا

1 هست هر حرف تو شکر را جواب و آن دو لب قند مکرر را جواب

2 قطرهٔ اشک نهان در دیده ام در صدف گردیده گوهر را جواب

3 حسن رخسار و دهان تنگ او می دهد صد خلد و کوثر را جواب

4 می کند رنگین تر از طاووس خلد از لب لعلش کبوتر را جواب

1 از رفتنش به خاک چمن تا کمر نشست گلشن ز جوش لاله به خون جگر نشست

2 رنگ پریده ام چو ز شرم رخت گداخت شبنم شد و به عارض گلبرگ تر نشست

3 از آب آهن است سرشکم برنده تر در سینه بسکه زان مژه ام نیشتر نشست

4 در جوش لاله جلوه طراز است سرو باغ یا از غم قد تو به خون تا کمر نشست

1 حقپرستی پیش ما ترک تمنا کردن است فرصت امروز صرف کار فردا کردن است

2 بهر شهرت گوشه گیریهای ارباب ریا خویش را چون بوی گل در پرده رسوا کردن است

3 در خمار باده استغنا زدن بر می فروش ناز بیجای گدا بر اهل دنیا کردن است

4 ساختن با کنج تنهایی ز عزلت خویش را بهر سیر خلد امروزش مهیا کردن است

1 بیا که موسم جوش بهار ییلاق است پیاله گیر که گل در کنار ییلاق است

2 چرا نهان بود از دیده ها به پردهٔ غیب اگر نه خلد برین شرمسار ییلاق است

3 در آن مقام که زاهد دم صلاح زند پیاله زن که هوای بهار ییلاق است

4 هوای برف و گل جام و سبزهٔ میناست جهان به موسم دی در شمار ییلاق است

1 از گفتگو اشاره به دل آشناتر است ابروی او ز چشم سیه خوش اداتر است

2 از شخص سایه می گذرد ابتدای روز زلفش ز قد در اول خوبی رساتر است

3 قمری چو عندلیب گریان دریده نیست نسبت به سرو قد، گل رو دلرباتر است

4 چون آفتاب، منت مشاطه کی کشد؟ بی خط و خال روی نکو با صفاتر است

1 نباشد مامنی چون پیکر ما عشق سرکش را که نبود غیر خاکستر حصاری امن، آتش را

2 دل یکدسته عاشق تا بکی گرد سرت گردد حیا را کارفرما، دسته کن زلف مشوش را!‏

3 برو ساقی که من از ساغر آن چشم سرمستم چه کیفیت رسد از می کشی رند هلاکش را

4 نمی دانم چسان در آن یک مژگان بهم سودن نگاهت بر دل غمدیده خالی کرد ترکش را