غزلیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 موسم جوش گل و نسترن است لاله تریاکی سیر چمن است

2 شوخ چشم است ز بس نرگس باغ غنچه در پردهٔ صد پیرهن است

3 سوسن از قشقهٔ زرین در باغ بت خنجر به کف برهمن است

4 غنچه سرمست می رنگ گل است سنبل آشفتهٔ بوی سمن است

1 خط پشت لب میگون تو عنوان گل است دهنت نقطهٔ بسم الله دیوان گل است

2 شده از یاد تو هر قطرهٔ خونم چمنی موج خون جگرم جوش خیابان گل است

3 مزه از شور دلم رفت چو زخمش به شد نمک نالهٔ بلبل لب خندان گل است

4 دهنت غنچهٔ نشکفتهٔ باغ سخن است خندهٔ زیر لبت چاک گریبان گل است

1 گر بخرامد، نسیم خلد برین است چون بنشیند، بهشت روی زمین است

2 ناز تو رنگینی جمال تو افزود شهپر طاووس حسن، چین جبین است

3 مست نگاهم، تبسمی مزه ام بس لعل تو از خنده پستهٔ نمکین است

4 از چه نگردم به گرد دشت چو مجنون لیلی چشم سیهت خانه نشین است

1 از دور عشقباز ترا می توان شناخت دوا نخست هر که ترا دید رنگ باخت

2 هرگز نمیرد آنکه پی جستجوی اوست آب حیات شد چو در این ره نفس گداخت

3 شرمنده شد زهمسری بهتر از خودی تا شد مقابل رخت آئینه روی ساخت

4 دنبال کرده نفس به جایی نمی رسد یکران همت آنکه در این راه تاخت باخت

1 بی زبانی روز محشر عذرخواه ما بس است خامشی در شرمساریها گواه ما بس است

2 ما تنگ ظرفان به یاد باده مستی می کنیم در بهاران سایهٔ تا کی پناه ما بس است

3 گرد راه نیستی شو تا به مقصد پی بری در محبت، رفتن از خود خضر راه ما بس است

4 احتیاج شاهدی در دعوی عشق تو نیست مهر داغی بر سر طومار آه ما بس است

1 آنکه میخانه ز انداز نگاهش طرح است دیدهٔ چون نقش قدم بر سر راهش طرح است

2 ناز بر دیدهٔ خورشید پرستان دارد حلقهٔ زلف که بر روی چو ماهش طرح است

3 می توان گشت به گرد سر او کز شوخی دام صد فتنه ز هر موی کلاهش طرح است

4 مغز در سر مه نو را شده آشفته مگر بیت برجستهٔ ابروی سیاهش طرح است

1 رفتن زخود به دشت جنون هادی من است طومار آه محضر آزادی من است

2 از جوش درد منبع غم های عالمم هر دل که در فغان شده فریادی من است

3 طرح مرا زمانه ز رنگ پریده ریخت عنقا خراب رشک ز آبادی من است

4 صد کوه قاف را کند از جا چو پرکاه آنجا که زور بازوی فرهادی من است

1 آرامم از خط تو رمیدن گرفته است تا نکهت بهار دمیدن گرفته است

2 خون دلم ز پنجهٔ مژگان به راه او دامان انتظار چکیدن گرفته است

3 صهبا به بزم تا نرسیده است نارس است می در پیاله رنگ رسیدن گرفته است

4 وحشت مرا رساند به سر منزل وصال آن صید را دلم ز رمیدن گرفته است

1 راه عشق است اینکه در هر گام صد جا آتش است گرم رفتاران این ره را ته پا آتش است

2 دیده ام آیینه دار صورت خوبی کیست؟ چون شرر تار نگاهم را گره با آتش است

3 از خرام یاد رخسار تو می سوزد دلم همچو نخل شعله اندامت سراپا آتش است

4 ما سمندر طینتان غواص بحر خود شدیم عشق گوهر دل صدف گردیده دریا آتش است

1 دارم سری که سرخوش صهبای بیخودیست چشم تری که محو تماشای بیخودیست

2 در محشر شهادتیان نگاه او دشت جنون و دامن صحرای بیخودیست

3 بی رنگ باش تا سبک از خویشتن روی رنگ پریده زینت سیمای بیخودیست

4 خود را مگر ز روزن آیینه دیده است چشم تو مست ساغر صهبای بیخودیست