غزلیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 تا هوای اوست دل را در قفس همچون حباب می روم از ضعف بر باد نفس همچون حباب

2 مرهم ناسور دل را گشت شکر خنده ات شد فراهم زخم اندام جرس همچون حباب

3 کم نگردد اشک و آه عاشقان مانند شمع می‌رود از خود به آهی بوالهوس همچون حباب

1 فصل خزان رویم به سیر کنار آب فواره گلبنی است که دارد بهار آب

2 عزلت گزین و منزلت خویش را ببین در گل زجوی بیشتر است اعتبار آب

3 ای من اسیر عالم رندی که باشدش معشوق مست و جام شراب و کنار آب

1 ز سرو یار که در برکشیده ام امشب بغل بغل گل آغوش چیده ام امشب

2 به راه شوق تو مانند شمع در ره باد زچشم منتظر خود چکیده ام امشب

3 ز رفتن تو چنان دل فسرده ام که بس است دهان قهقهه جیب دریده ام امشب

4 خیال گلشن کوی تو خوابم از سر برد شمیم گل شده رنگ پریده ام امشب

1 زور شور گریه ای می شد به خواب خواب می آرد بلی آواز آب

2 بوی تحقیق از مقلد نشنوی کس نگیرد از گل کاغذ، گلاب

3 در بلند و پست دنیای اسیر کشتی ات بشکست از موجب سراب

4 لازم هر کس بود طول امل هست بر پا خیمهٔ تن زین طناب

1 خیال غنچهٔ لعلی چو هوشم در سر است امشب می ام افشردهٔ یاقوت گل در ساغر است امشب

1 به جام می لبی کرد آشنا جانانه ام امشب خط یاقوت را ماند خط پیمانه ام امشب

1 از تف آه من بسان حباب فرش و دیوار و سقف خانه شد آب

2 شعلهٔ حسن او بسوزاند کز نقابش کنی ز چادر آب

3 هر سحرگه زجام آئینه چشم مستش کشیده بادهٔ ناب

4 دوش شرم نگه به آتش نرم از گل روی او گرفته گلاب

1 احمد مرسل که عالم جمله در تسخیر اوست ممکنات از حلقه های چرخ در زنجیر اوست

2 قاضی باز و کبوتر، غازی دلدل سوار تا قیامت برق در کار رم از شمشیر اوست

3 بضعهٔ خیرالبشر کدبانوی دنیا و دین آنکه نور چشم احمد، شبر و شبیر اوست

4 سرور دنیا و دین زین العباد و باقرند آنگهی صادق که عالم روشن از تنویر اوست

1 زهر چشم آلوده بود این باده کاندر جام ریخت ساقی امشب لخت دل چون غنچه ام در کام ریخت

2 بسکه لبریز طراوت در خرام آمد به باغ آبروی صد خیابان گل از آن اندام ریخت

3 شکوه ای کردم رقم از اشک ریزی های چشم چون ز گل شبنم ز حسرت نامه ام پیغام ریخت

4 گریه شست آن داغ را کز یاد چشمت داشت دل حیف کز بسیاری باران گل بادام ریخت

1 مست و بیخود شوخ من افتاده است بر زمین همچون چمن افتاده است

2 هر که در تعریف خود کوشد مدام بر زبان خویشتن افتاده است

3 گوهر معنی نمی جویند خلق ورنه بیرون از سخن افتاده است

4 از صفای عارضش لغزیده است دل که در چاه ذقن افتاده است