واسطة العقد - رباعیات در دیوان اشعار جامی

1 نی در دستم ز گنج دانش درمی نی از پایم به راه بینش قدمی

2 خوش آنکه ز لطف سود نوک قلمی بگذاشت به لوح هستی از من رقمی

1 دل بهر تو صد تیغ ملامت خورده ست صد زخم ز تیغت به قیامت برده ست

2 در عهد تو چون کسی سلامت طلبد روزی که تو زاده ای سلامت مرده ست

1 بر عزم سفر دلی ز گیتی ناشاد رفتم به وداع آن بت حور نژاد

2 می کرد وداع و اشکریزان می گفت رفتی و گذاشتی مرا شرمت باد

1 تا کی طلب جانان چون نادانان زین شعبده بازکان افسون خوانان

2 خواهی که به جانان برسی رو گم کن تن در دل و دل در جان جان در جانان

1 رسوا شده لولیی ربالی دردست از کوی خرابات همی آمد مست

2 با خویشتن این ترانه می زد پیوست کای وای کسی که از خود و خلق نرست

1 سنبوسه که دی خواجه فرستاد به من آورد یکی شوخ پریزاد به من

2 بنشست وز سنبوسه که آورد دو دانگ خود خورد و چهار دانگ را داد به من

1 دل را ز تو غیر روشنی خود چه رسد جان را به تو جز فروتنی خود چه رسد

2 در عشق تو نیست طاقت دوستیم با خلق جهان به دشمنی خود چه رسد

1 بی کار دلا به کارفرما نرسی اینجا نکنی کار بدانجا نرسی

2 کار خود از امروز به فردا مفکن ترسم که از امروز به فردا نرسی

1 وای دل آن که دلستانش برود وز باغ نظر سرو روانش برود

2 گفتی که به رفتنم رضا ده هیهات چون زنده رضا دهد که جانش برود

1 شوخی که بلای دل و دین افتاده ست برخاک ره از خانه زین افتاده ست

2 او پرتو خورشید جمال ازل است از وی چه عجب گر به زمین افتاده ست