خاتمة الحیات - غزلیات در دیوان اشعار جامی
1 آن غمزه زن چو گرد گلستان برآمده ست از شاخ گل نه غنچه که پیکان برآمده ست
2 بر هر گل زمین که گذشته ست خنده ناک از نوک خارها گل خندان برآمده ست
3 هرجا نهاده طره ژولیده بر عذار پهلوی لاله سنبل و ریحان برآمده ست
4 در هر چمن که سایه فکنده ست قامتش برجای سایه سرو خرامان برآمده ست
1 از تنگهای شکر ناب آن دهن به است وز میوه های باغ بهشت آن ذقن به است
2 از تن قبا بکش که حجابیست بس کثیف اندام نازکت به ته پیرهن به است
3 گفتی که شاد زی که نمردی ز هجر من در راه عشق مردن ازین زیستن به است
4 دارم هوای کوی تو هرجا که می روم پیش غریب از همه عالم وطن به است
1 باز عید آمد و مهر از دهن خم برخاست داد ساقی می و مطرب به ترنم برخاست
2 واعظ شهر درانداخت حدیثی ز لبت گفت یک نکته و فریاد ز مردم برخاست
3 روی تو پیش نظر چهره چه مالم به رهت چون درآمد مه من آب، تیمم برخاست
4 هر که شب بر خس و خاشاک درت پهلو سود سحر آسوده تن از بستر قاقم برخاست
1 بلبلا هر شب تو را این ناله های زار چیست لحنهای خوش ز منقارت چو موسیقار چیست
2 هر سبق کز دفتر گل خوانده ای چون یاد توست ز اول شب تا دم صبح این همه تکرار چیست
3 گر نیی موسی و بستان وادی ایمن تو را این فروزان آتش گل بر درخت خار چیست
4 گر نه گلشن کارگاه مانی است از تازه گل هر طرف صد دایره بی گردش پرگار چیست
1 باغبان می خواست برد شاخی از سرو بلند دید کو ماند به قدت اره در نرمی فکند
2 تا لبت را دیده ام هرگز نرفته ست از دلم نی بدین چسبندگی شهد است نی جلاب قند
3 می نگویم چون سپند و آتش است آن خال و رخ کی چنین آرام گیرد بر سر آتش سپند
4 عاشق رنجور را کز لعل تو مانده ست دور گرچه باشد شربت عیسی نیفتد سودمند
1 روی خوش تو مطلع صبح صباحت است خط لب تو سبزی خوان ملاحت است
2 هر گوهر سخن که گذشته ست بر لبت دری به لب فتاده ز بحر فصاحت است
3 دل شد جراحت از تو و این اشک سرخ هست خونابه ای که گشته روان زان جراحت است
4 راحت کف است پیش عرب چون کفم به کف مالی، کنم خروش که وه این چه راحت است
1 دلم نقطه درد افتاده است درین نقطه کی فرد افتاده است
2 سرشکم به رخ نقطه سرخی است که بر صفحه زرد افتاده است
3 جگر بی تو گرم است و دل نیز گرم همین آه من سرد افتاده است
4 تو ماه زمینی چرا آه من ز تو آسمانگرد افتاده است
1 ای خوش آن عاشق که با یار خود است زنده از دیدار دلدار خود است
2 خرم آن بلبل که با گلبانگ شوق کرده جا برطرف گلزار خود است
3 می طپد نالان دل من گوییا در سماع از ناله زار خود است
4 برندارد یار ما ز آیینه چشم همچو ما مشتاق دیدار خود است
1 آن چه نور است که از وادی بطحا برخاست که همه کون و مکانش به تماشا برخاست
2 وان چه نخل است به یثرب که چو بالا بنمود نعره شوق وی از عالم بالا برخاست
3 یکزمان بر سر راهش به تماشا که نشست که ز عشقش نه سراسیمه و شیدا برخاست
4 عاقبت بر لب او ختم شد از معجز حسن گرچه اول دم احیا ز مسیحا برخاست
1 سر چو ز جیب برزنی جلوه بامداد را صبح دمد به روی تو حرز «و ان یکاد» را
2 زاده خاک این درم بر در دیگرم مران داغ مفارقت منه بنده خانه زاد را
3 تا به سواد دیده کس جا نکند بغیر تو گریه به سیل خون دهد مردم این سواد را
4 نامه رسد چو از منت روی رقیب سنگدل کن به سواد آن سیه تجربه المداد را