فاتحة الشباب - رباعیات در دیوان اشعار جامی

1 عالم همه با حوادث آفات است منفی ست که وهم می کند اثبات است

2 هر چیز که رنگ و بوی هستی دارد یا فعل حق است یا صفت یا ذات است

1 آمد سحری به خوابم آن قره عین تابان ز دو زلف او دو رخ کالقمرین

2 می ریخت ز دیده اشک و می گفت به ناز جامی چونی علی مقاسات البین

1 از لطف قد و صباحت خد چه کنی وز سلسله زلف مجعد چه کنی

2 از هر طرفی جمال مطلق تابان ای بی خبر از حسن مقید چه کنی

1 آن شاهد غیبی ز نهانخانه بود زد جلوه کنان خیمه به صحرای نمود

2 از زلف تعینات بر عارض ذات هر حلقه که بست دل ز صد حلقه ربود

1 ای بر سر حرف این و آن نازده خط پندار دویی دلیل بعد است و سخط

2 در جمله کاینات بی سهو و غلط یک عین فحسب دان و یک ذات فقط

1 آنها که در آفاق به هم پیوستند آخر ز میانه پای رفتن بستند

2 افسوس که حاسدان نادان پی نام بر وضع دگر به جایشان بنشستند

1 زین پیش برون ز خویش پنداشتمت در غایت سیر خود گمان داشتمت

2 اکنون که تو را یافتم آنی دانم کاندر قدم نخست بگذاشتمت

1 گر در سفرم تویی رفیق سفرم ور در حضرم تویی انیس حضرم

2 هر جا که نشینم و به هر جا گذرم جز تو نبود هیچ مراد دگرم

1 گنجشک ضعیف توام ای مایه ناز افتاده به دام تو به صد عجز و نیاز

2 هر چند به پا گذاریم رشته دراز چون رشته به دست توست می آیم باز

1 ای ذات رفیع تو نه جوهر نه عرض فضل و کرمت نیست معلل به غرض

2 هر کس که نباشد تو عوض باشی ازو وان را که نباشی تو کسی نیست عوض