بود آینه وجود عالم مثلا از جامی رباعی 121
1. بود آینه وجود عالم مثلا
وان آینه را وجود ما و تو جلا
ای آنکه به بر و بحر بشتافته ای از جامی رباعی 122
1. ای آنکه به بر و بحر بشتافته ای
ور کوه رسیده پیش بشکافته ای
ای دل تا کی فضولی و بوالعجبی از جامی رباعی 123
1. ای دل تا کی فضولی و بوالعجبی
از من چه نشان عافیت می طلبی
گر خاک سر کوی مذلت باشی از جامی رباعی 124
1. گر خاک سر کوی مذلت باشی
رسوا شده شهر و محلت باشی
از پنجه پنج و ششدر شش بدرآی از جامی رباعی 125
1. از پنجه پنج و ششدر شش بدرآی
وز کشمکش سپهر سرکش بدرآی
از لطف قد و صباحت خد چه کنی از جامی رباعی 126
1. از لطف قد و صباحت خد چه کنی
وز سلسله زلف مجعد چه کنی
ای از تو به باغ هر گلی را رنگی از جامی رباعی 127
1. ای از تو به باغ هر گلی را رنگی
هر مرغی را ز شوق تو آهنگی
رفتی که دلم ز بار غم رنجه کنی از جامی رباعی 128
1. رفتی که دلم ز بار غم رنجه کنی
تا خاطرم از بار ستم رنجه کنی
نی ترک وجود غم فزاینده کنی از جامی رباعی 129
1. نی ترک وجود غم فزاینده کنی
نی آرزوی حیات پاینده کنی
ای کرده نهان ز سایلت خوان عطا از جامی رباعی 130
1. ای کرده نهان ز سایلت خوان عطا
دریوزه احسان و تمنای عطا
در دعوی لاف معنی از من بگریخت از جامی رباعی 131
1. در دعوی لاف معنی از من بگریخت
خوش آنکه ز مدعی رهزن بگریخت
شد فصل بهار و گشتم از غصه هلاک از جامی رباعی 132
1. شد فصل بهار و گشتم از غصه هلاک
دارم جگری کباب و چشمی نمناک