دل رخت را ز روشنی مه گفت از جامی غزل 215
1. دل رخت را ز روشنی مه گفت
سخنی روشن و موجه گفت
...
دی که آن نازنین سخن می گفت از جامی غزل 216
1. دی که آن نازنین سخن می گفت
با رفیقان حدیث من می گفت
...
باده تا چاشنیی زان لب چون نوش گرفت از جامی غزل 217
1. باده تا چاشنیی زان لب چون نوش گرفت
آتش از رشک به جان من مدهوش گرفت
...
آن سفر کرده کش از ما دل گرفت از جامی غزل 218
1. آن سفر کرده کش از ما دل گرفت
جان فدایش هر کجا منزل گرفت
...
دل که روزی چند با دیدار جانان خو از جامی غزل 219
1. دل که روزی چند با دیدار جانان خو گرفت
عمرها جان کند تا با درد هجران خو گرفت
...
آن نه خط است که گرد رخ زیباش گرفت از جامی غزل 220
1. آن نه خط است که گرد رخ زیباش گرفت
دل ما سوخت بسی دود دل ماش گرفت
...
ما امید از دوست ببریدیم و رفت از جامی غزل 221
1. ما امید از دوست ببریدیم و رفت
هجر را بر وصل بگزیدیم و رفت
...
آن که بر گل گره از جعد سمن بوی تو بست از جامی غزل 222
1. آن که بر گل گره از جعد سمن بوی تو بست
رشته جان مرا در شکن موی تو بست
...
ابر نیسان سایه بان بر طارم گردون از جامی غزل 223
1. ابر نیسان سایه بان بر طارم گردون زده ست
لاله چتر لعل بر فرش زمردگون زده ست
...
این زمینی ست که سرمنزل جانان بوده از جامی غزل 224
1. این زمینی ست که سرمنزل جانان بوده ست
مطرح نور رخ آن مه تابان بوده ست
...
دلم از خم صفا جام مصفا زده است از جامی غزل 225
1. دلم از خم صفا جام مصفا زده است
همتم سنگ بر این طارم مینا زده است
...
ترک گلچهره من خیمه به صحرا زده است از جامی غزل 226
1. ترک گلچهره من خیمه به صحرا زده است
در دل لاله رخش آتش سودا زده است
...