سبحة‌الابرار در هفت اورنگ جامی

1 ای سراسیمه شوق تو فلک سر نپیچیده ز طوق تو ملک

2 داغ بر جان و دل از شوق توییم بنده داغ و سگ طوق توییم

3 گرنه با طوق وفا تیزتگیم در ره تو چو سگان کم ز سگیم

4 میل غیر از دل ما بیرون کن شوق خود روز به روز افزون کن

1 ای به هر غیر گشاده نظری در دلت نیست ز غیرت اثری

2 می کنی دعوی غیرتناکی لیکن از معنی غیرت پاکی

3 غیرت و دیدن اغیار که چه غیر بین و خبر از یار که چه

4 دیدن غیر ز غیرت دور است غیر بین در دو جهان مغرور است

1 بیدلی داغ دل افروزی داشت در دل از آتش او سوزی داشت

2 عمرها مست لقایش می بود بسته در قید وفایش می بود

3 دمبدم جلوه دیگر می دید از جمالش گل دیگر می چید

4 چرخ از آنجا که ستم دین ویست قطع یاران ز هم آیین ویست

1 ای ز غیرت رقم غیر زدای زین صقیل آینه غیر نمای

2 جلوه گر در همه اغیار تویی وز همه گشته نمودار تویی

3 در همه کون و مکان غیر تو کو تا کسی بر تو برد غیرت ازو

4 گرد گشتیم درین خانه بسی نیست غیر تو درین خانه کسی

1 ای زده در صف دوران دم قرب ره فراوان ز تو تا عالم قرب

2 روز قرب آمد و دوری شب تار روز چون نیست به شب گیر قرار

3 دور ازین روز شب تاریکی چند چون صبحدم از نزدیکی

4 چون دهد دولت نزدیکی دست به ادب بایدت از دور نشست

1 والی مصر ولایت ذوالنون آن به اسرار حقیقت مشحون

2 گفت در مکه مجاور بودم در حرم حاضر و ناظر بودم

3 ناگه آشفته جوانی دیدم نه جوان سوخته جانی دیدم

4 لاغر و زرد شده همچو هلال کردم از وی ز سر مهر سؤال

1 ای که چون روح به تن نزدیکی چون رگ جان به بدن نزدیکی

2 بلکه نزدیکتری از رگ جان لیک دورند ازین فهم کجان

3 قرب تو گر ننهد پیش قدم بازگردد همه عالم به عدم

4 گر ز ما دور نشیند همه کس مایه هستی ما قرب تو بس

1 ای برافکنده ز رخ ستر حیا هیچ ازین کار حیا نیست تو را

2 خیره چشمی چه کنی اختروار همچو خورشید حیایی پیش آر

3 دل تو مزرعه تخم وفاست نم آن مزرعه باران حیاست

4 نشود سبزه زبستان نو خیز ناشده ابر بر آن باران ریز

1 چون زلیخا ز مه کنعانی ماند در دایره حیرانی

2 بازوی عشق بر او زور آورد تلخی هجر در او شور آورد

3 کردش از انجمن پیدایی جای در زاویه تنهایی

4 شد حجاب از نظر اصحابش پرده «غلقت الابوابش »

1 ای اولی اجنحه مرغان سر خویش برده از شرم تو زیر پر خویش

2 کار آدم ز حیایت شده سخت ستر خود ساخته از برگ درخت

3 شب ز انجم نظر افروخته ایست چشم خجلت به زمین دوخته ایست

4 صبحدم گرد درت کار سپهر اشکریزی بود از گرمی مهر