سبحة‌الابرار در هفت اورنگ جامی
1 ای زده در صف دوران دم قرب ره فراوان ز تو تا عالم قرب
2 روز قرب آمد و دوری شب تار روز چون نیست به شب گیر قرار
3 دور ازین روز شب تاریکی چند چون صبحدم از نزدیکی
4 چون دهد دولت نزدیکی دست به ادب بایدت از دور نشست
1 ای گرو کرده زبان را به دروغ برده بهتان ز کلام تو فروغ
2 این نه شایسته هر دیده ور است که زبانت دگر و دل دگر است
3 از ره صدق و صفا دوری چند دل قیری رخ کافوری چند
4 روی در قاعده احسان کن ظاهر و باطن خود یکسان کن
1 ای درم گرد تو بسیار شده دین تو در سر دینار شده
2 گنج جود است کف تو مپسند از هر انگشت بر آنجا دو سه بند
3 دست بسته بود از مرد درشت بهر آزار درم جویان مشت
4 مشت پرز که نماید مدخل مشت پر کرده بود بر سایل
1 ای ز بیمت دل عشاق دو نیم خطر مخلص راه تو عظیم
2 وای مخلص اگرش آید پیش خطر دیدن اخلاص ز خویش
3 دید اخلاص ز خود اشراک است نعت اشراک نه از ادراک است
4 کار مخلص همه نقص است و خلل کسر او تا نه به فتح است بدل
1 ای ملک زاده اقلیم وجود پدرت خیل ملک را مسجود
2 سایبان حرمت چرخ برین تختگاه قدمت گوی زمین
3 «ولقد کرمنا» تاج سرت «وحملناهم » رخش سفرت
4 کوه در خدمت تو بسته کمر کان پی زینت تو داده گهر
1 بیدلی داغ دل افروزی داشت در دل از آتش او سوزی داشت
2 عمرها مست لقایش می بود بسته در قید وفایش می بود
3 دمبدم جلوه دیگر می دید از جمالش گل دیگر می چید
4 چرخ از آنجا که ستم دین ویست قطع یاران ز هم آیین ویست
1 ای سراسیمه شوق تو فلک سر نپیچیده ز طوق تو ملک
2 داغ بر جان و دل از شوق توییم بنده داغ و سگ طوق توییم
3 گرنه با طوق وفا تیزتگیم در ره تو چو سگان کم ز سگیم
4 میل غیر از دل ما بیرون کن شوق خود روز به روز افزون کن
1 ای گذشته سرت از چرخ برین جز به منت ننهی پا به زمین
2 می روی دامن اجلال کشان آستین بر سر کونین فشان
3 گرد راهت که گذشته ست ز میغ داری از دیده خورشید دریغ
4 صد سلام ار شنوی از پس پیش به علیکی نگشایی لب خویش
1 ای غمت مایه ده شادی ما بر درت بندگی آزادی ما
2 بنده خاص تو را نیست پسند بر دل از بندگی غیر تو بند
3 فارغ است از دو جهان در دو جهان نه عیان بسته چیزی نه نهان
4 جا گرفته به سر خشک زمین گشته در کوی فنا خاک نشین
1 رهروی کعبه تمنا می داشت لیکنش مادر ازان وا می داشت
2 کعبه اش بود بلی مادر او طوف می کرد به گرد سر او
3 نیک زن رخت چو زین خانه ببست ثمن خانه اش آورد به دست
4 زان ثمن کرد چو آمد به شمار جیب را مخزن پنجه دینار