سبحة‌الابرار در هفت اورنگ جامی
1 زد حکیمی به لب دریا گام تا کشد تازه شکاری در دام
2 آرد انداخته دامی ز نظر ماهی حکمتی از بحر بدر
3 دید مردی غم گیتی در دل کرده بر ساحل دریا منزل
4 سر اندوه فرو برده به خویش ناوک آه برآورده ز کیش
1 ای کشیده به جهان خوان کرم حاضر خوان تو الوان نعم
2 نعم و شکر نعم هر دو ز توست نشود جز به تو این کار درست
3 شکرگویان تو را جرم زبان یک نواله ست ازان خوان به دهان
4 چون نواله ز نوا نیست جدا زان نواله ست جهانی به نوا
1 ای دلت را سر بی خویشی نه جنبش عاقبت اندیشی نه
2 گه به کاشانه نهی گاه به باغ مسند ایمنی و مهد فراغ
3 کرده ای عام گل منزل دل از تو تا عالم دل صد منزل
4 چرخ را بین که چه بیداد فن است مرگ را بین که چه بنیاد کن است
1 رهروی روی به تنهایی کرد بهر حج بادیه پیمایی کرد
2 راحله پای بیابان پیمای قافله دیو و دد جان فرسای
3 تف نشان جگرش موج سراب گرد شوی قدمش چشم پر آب
4 جز عصا کس نگرفته دستش غیر نعلین نه کس پابستش
1 ای تن ما ز تو چون موی از بیم فرق وار از تو دل ما به دو نیم
2 تیغ بیمت همه را در خون غرق دارد اینک اثر تیغ به فرق
3 روبهانیم ز خاری رنجه وای اگر شیر زند سر پنجه
4 گر چه از حیله و مکریم دلیر حیله ها را شکند حمله شیر
1 ای ز بس بار تو انبوه شده دل تو نقطه اندوه شده
2 خط ایام تو در صلح و نبرد منتهی گشته به این نقطه درد
3 نه بر این نقطه درین دایره پای گرد این نقطه چو پرگار برآی
4 بو که از غیب نویدی برسد زین چمن بوی امیدی برسد
1 روزیش وانگرفتم روزی که نداری دل دین اندوزی
2 چه شود گر تو هم از سفره خویش دهیش یک دو سه لقمه کم و بیش
3 از عقب داد خلیل آوازش گفت بر خوان کرم دمسازش
4 پیر پرسید که ای لجه جود از پی منع عطا بهر چه بود
1 ای غمت دولت جاوید همه قرب تو غایت امید همه
2 به غمت خاطر نومیدان خوش وز رخت جنت جاویدان خوش
3 مبتلای من و ماییم هنوز مانده در خوف و رجاییم هنوز
4 چون به مایی خود اندر بندیم به تو بی فضل تو چون پیوندیم
1 ای در اسباب جهان پای تو بند ماندن از راه بدین سلسله چند
2 بگسل از پای خود این سلسله را باشد از پی برسی قافله را
3 قافله پی به مسبب برده تو در اسباب قدم افشرده
4 عنکبوت ار نیی از طبع دنی تار اسباب به هم چند تنی
1 بوتراب آن گهر بحر شرف کابرو یافت ازو خاک نسف
2 با خود آن دم که جهادیش نماند مرکب جهد سوی اعدا راند
3 چو شد از هر دو طرف صف ها راست بانگ جنگ آوری از صفها خاست
4 آمد از بارگی خویش به زیر با دلی همچو دل شیر دلیر