غزلیات در دیوان اشعار جمال‌الدین عبدالرزاق اصفهانی
1 مکن ایدوست کار من دریاب هجرت آورد تاختن دریاب
2 دست آنزلف جان شکر بربند جور آن جزع دل شکن دریاب
3 چشم تو قصد جان ما دارد هان که مستست و تیغ زن دریاب
4 ماه تو منخسف همی گردد گفتمت سر این سخن دریاب
1 آن رخ نگر کزومه گردون سپر شکست وان خط نگر که بر ورق عمر در شکست
2 سوگند خورده بود که عهد تو نشکنم این بار خود بر غم دلم بیشتر شکست
3 کارم چو زلف خود همه در یکدگر فکند سازم چو عهد خود همه در یکدگر شکست
4 تو غافلی زآه من و غره بحسن وین بس طلسم حسن که بر یکدگر شکست
1 برخیز که موسم تماشاست بخرام که روز باغ و صحراست
2 امروز بنقد عیش خوشدار آن کیست کش اعتماد فرد است
3 می هست و سماع و آن دگر نیز اسباب طرب همه مهیاست
4 گلرا چو مشاطه ماه باشد گر جلوه کند سزد که زیباست
1 جانا نظری فرما کزجان رمقی ماندست و اکنون غم کارم خور کاخر نسقی ماندست
2 از شرم رخ چون مه و انعارض گلرنگت مه در کلفی رفته گل در عرقی ماندست
3 کردی بدلم دعوی وان نیز فدا کردم زین بیش سخن باشد؟ بر بنده حقی ماندست؟
4 بی روی دلاویزت در هجر غم انگیزت دلرا اثری خود نیست جانرا رمقی ماندست
1 باز مارا هوس خوش پسری افتادست بازمان از پی دل دردسری افتادست
2 کار دل سخت بدافتاد درین بار که او بکف سخت دل بد جگری افتادست
3 من نمیدانم کاین مشغله بر من زچه خاست بیش ازین نیست که ما را نظری افتادست
4 هان بترس ایدل سرگشته که در آنسرکوی هر کجا پای نهی تازه سری افتادست
1 نز هجر توأم بجان امانی هست نه وصل ترا بدل نشانی هست
2 جانم بگداخت در فراق آری جانی اگرم امید جانی هست؟
3 چونان شده ام که گر مرا بینی شبهت فتدت که این فلانی هست
4 من طیره شوم چو تو کمر بندی یعنی که ترا مگر میانی هست
1 بخوبی هیچکس چون یار ما نیست ولیکن در دلش بوی وفا نیست
2 چه سود ار تنک شکر شد دهانش که یک شکر ازان روزی ما نیست
3 نخواهم بست دل در وصلت ایماه که وصل تو متاع هر گدا نیست
4 ز من بیگانه گشتستی و کوئی که جز تو در جهانم آشنا نیست
1 بس آه کم ز عشق تو از آسمان گذشت بس اشک کم ز هجر تو از دیدگان گذشت
2 هم جانم از فراق توایجان بلب رسید هم کاردم ز هجر تو از استخوان گذشت
3 در آب دیده غرقم و این از همه بتر کآهی نمیتوان زد کآب از دهان گذشت
4 گفتی که چون گذشت ترا در فراق من شرحش نمیتوان داد القصه آن گذشت
1 بیش ازین طاقت هجرانم نیست برگ این دیده گریانم نیست
2 دل و جان گر چه عزیزند مرا نیست در خورد چو جانانم نیست
3 گفتم از تو سخنی وز من جان گفت امروز سر آنم نیست
4 جان زمن بردی و برخواهی گشت غمم اینست و غم جانم نیست
1 باز مرا عشق گریبان گرفت باز دلم دامن جانان گرفت
2 عشق بتان آفت جان و دلست وای برای کو پی ایشان گرفت
3 سرو بدید آن قد و حیران بماند ماه بدید آن رخ و نقصان گرفت
4 گفتم اگر دل ببرد باک نیست آه که دل برد و پی جان گرفت