غزلیات در دیوان اشعار جمال‌الدین عبدالرزاق اصفهانی

1 یاری که رخش ماه و قدش سرو روان بود دادیم بدو جان و دل و مصلحت آن بود

2 چون دیدمش از دور بدانشکل و بدان قد گفتم که جفاکار بود راست چنان بود

3 فی الجمله مرا زیروزبر کرد که در عشق من سست عنان بودم و او سخت کمان بود

4 گر هیچ ننالم زغمش گوید خاموش انصاف بده خامش ازین بیش توان بود

1 دوش آن صنم ز زانو سر برنمیگرفت با ما نفس نمیزد و ساغر نمیگرفت

2 در خشم رفته بود و ندانم سبب چه بود کان ماه لب بخنده زهم برنمیگرفت

3 در عذر صد ترانه زدم تاکند قبول آهنگ ازانچه بود فراتر نمیگرفت

4 چندین هزار لابه که کردم همی بدو یک ذره خود دران دل کافر نمیگرفت

1 برخیز که موسم تماشاست بخرام که روز باغ و صحراست

2 امروز بنقد عیش خوشدار آن کیست کش اعتماد فرد است

3 می هست و سماع و آن دگر نیز اسباب طرب همه مهیاست

4 گلرا چو مشاطه ماه باشد گر جلوه کند سزد که زیباست

1 دگرباره با مات بیگانگیست مکن کاینچنین ها نه فرزانگیست

2 توجان خواهی آنگاه بر دست هجر ندانی که این رسم بیگانگیست

3 توجان خواه بیزحمت هجر و وصل میان من و تو سخن خانگیست

4 من از عشق تو دشمن جان شدم نه عشقست پس چیست دیوانگیست

1 تماشا می‌کنم از دور هرکسی دلبری دارد چه تدبیر ای مسلمانان دل من کافری دارد

2 به خون من چرا کوشد سر زلفین خونخوارش مگر زلفش نمی‌خواهد که چون من چاکری دارد

3 مرا گفتی گر از سنگی ترا غم نیست گرداند تو این معنی کسی را گو که از هستی دری دارد

4 دل اندر وصل چو نبندم که وصل تو کسی یابد که جز اشکش بود سیمی به جز چهره زری دارد

1 بر من ز عشق دوست بنوعی قیامتست جانم ز عشق در همه عالم علامتست

2 از روزگار خویش مرا صد شکایتست وز دوستان خویش مرا صد ملامتست

3 گردل قبول نیست که کردم فدای تو جان در میان نهاده بوجه غرامتست

4 آن خط مشک رنگ تو یارب چه شاهدست وان قد همچو سرو تو الحق قیامتست

1 ترا تا زین جفا دل برنگردد مرا این درد دل کمتر نگردد

2 بمن برنگذرد یکشب ز هجرت کز اشک من جهانی تر نگردد

3 مگر هجران تو سوگند خوردست که تا خونم نریزد بر نگردد

4 مرا گفتی که آیم نزدت امشب بصد سوگندم این باور نگردد

1 برم امشب که آن سروسهی بود همه شب کار دل فرماندهی بود

2 نه یک ساعت لب از بوسه بیاسود نه یکدم دستم از ساغر تهی بود

3 نگارم بود و یک چنگی خوش زن سوم ساقی چهارم شان رهی بود

4 گهی بر حلقه مشک ختن خفت گهی در سایه سرو سهی بود

1 عشق تو همچون قضا فرمانرواست وصل تو همچون قدر مشکل گشاست

2 لعل میگونت بسرخی میزند سرخیش زانست کاندر خون ماست

3 عشق تو زر کرد رنگ روی من این نه عشقست ای پسر این کیمیاست

4 گفتی از تو جان و ازمن یک نظر اینچنین اسراف کردن هم خطاست

1 زنجیر چو آنزلف پراکنده نباشد خورشید چو آنعارض رخشنده نباشد

2 خورشید که باشد که ترا بنده نباشد زنجیر چو آنزلف سرافکنده نباشد

3 روزی که تو برگرد گلت طره فشانی خورشید که باشد که ترا بنده نباشد

4 وانجا که نهی ناوک غمزه بکمان در مه کیست که از تو سپر افکنده نباشد