چیست از جمال‌الدین عبدالرزاق اصفهانی قصیده 116
1. چیست آن آخته آینه گون
نه صدف لیک بگوهر مشحون
منم از جمال‌الدین عبدالرزاق اصفهانی قصیده 117
1. منم که گوهر طبع منست کان سخن
منم که زنده بلفظ منست جان سخن
باز از جمال‌الدین عبدالرزاق اصفهانی قصیده 118
1. باز این چه ظلمتست که در مجمعی چنین
کس را شکیب نیست دریغا قوام دین
منت از جمال‌الدین عبدالرزاق اصفهانی قصیده 119
1. منت خدایرا که بتایید آسمان
شد روح عقل تازه و شخص کرم جوان
دولت از جمال‌الدین عبدالرزاق اصفهانی قصیده 120
1. دولت بیدار دوش کرد زعقل امتحان
گفت بگو چیست آن گوهر روشن روان
ای از جمال‌الدین عبدالرزاق اصفهانی قصیده 121
1. ای نهاده گوشه مسند بر اوج آسمان
وی گذشته پایه جاهت ز اطلاق مکان
زهی از جمال‌الدین عبدالرزاق اصفهانی قصیده 122
1. زهی وفای تو مانند نقش بر ناخن
فکنده دست جفای تو بر جگر ناخن
ای از جمال‌الدین عبدالرزاق اصفهانی قصیده 123
1. ای ملوک جهان مسخر تو
آدمی زاد جمله لشگر تو
بنگرید از جمال‌الدین عبدالرزاق اصفهانی قصیده 124
1. بنگرید این چرخ و استیلای او
بنگرید این دهر و این ابنای او
زهی از جمال‌الدین عبدالرزاق اصفهانی قصیده 125
1. زهی ملک و دین از تو رونق گرفته
ز تیغت جهان ملت حق گرفته
ای از جمال‌الدین عبدالرزاق اصفهانی قصیده 126
1. ای ردای شب نقاب صبح صادق ساخته
وی ز سنبل پرده گرد شقایق ساخته
ای از جمال‌الدین عبدالرزاق اصفهانی قصیده 127
1. ای غم تو چون سویدا جای در دل یافته
وی خیالت چون سوادا زدیده منزل یافته