آن چه شمع است که از چهره برافروخته از جلال عضد غزل 25
1. آن چه شمع است که از چهره برافروخته است
که چو پروانه دل سوختگان سوخته است
شب رو خونی که از چشمم به دور افتاده از جلال عضد غزل 26
1. شب رو خونی که از چشمم به دور افتاده است
کردمش جا در کنار خود که مردم زاده است
ای از می عشق تو دلم مست از جلال عضد غزل 27
1. ای از می عشق تو دلم مست
در پای غمت فتاده ام پست
پایم مبند از آنکه سرم زیر دست از جلال عضد غزل 28
1. پایم مبند از آنکه سرم زیر دست تست
بگشای دست من چو سرم پای بست تست
کجا گوهر وصلش آرم به دست از جلال عضد غزل 29
1. کجا گوهر وصلش آرم به دست
که جز باد چیزی ندارم به دست
چو سلطان فلک را بار بشکست از جلال عضد غزل 30
1. چو سلطان فلک را بار بشکست
مه من ماه را بازار بشکست
من سر زلفش نمی دادم ز دست از جلال عضد غزل 31
1. من سر زلفش نمی دادم ز دست
لیکن از بویش شدم مدهوش و مست
برادران و عزیزان! نگار من اینست از جلال عضد غزل 32
1. برادران و عزیزان! نگار من اینست
بت سیمن بر سیمین عذار من اینست
یا رب آن ماه است یا رخسار دوست از جلال عضد غزل 33
1. یا رب آن ماه است یا رخسار دوست
یا رب آن سرو است یا بالای اوست
بگذار تا بمیرم بر آستان دوست از جلال عضد غزل 34
1. بگذار تا بمیرم بر آستان دوست
باشد که یاد من برود بر زبان دوست
نگویم در تو عیبی ای پسر هست از جلال عضد غزل 35
1. نگویم در تو عیبی ای پسر هست
ولیکن بی وفایی این قدر هست
کسی را در دو عالم حاصلی هست از جلال عضد غزل 36
1. کسی را در دو عالم حاصلی هست
که او را چون تو آرام دلی هست