چو گل بگشاد لب را در ملاحت از جلال عضد غزل 13
1. چو گل بگشاد لب را در ملاحت
زبان بگشاد بلبل در فصاحت
بس که جانم ز تمنّای رخ یار بسوخت از جلال عضد غزل 14
1. بس که جانم ز تمنّای رخ یار بسوخت
دل هر سوخته بر زاری من زار بسوخت
دل که از من گشت ناپیدا کجاست؟ از جلال عضد غزل 15
1. دل که از من گشت ناپیدا کجاست؟
یا رب آن شوریده شیدا کجاست؟
این چه شمع است که در مجلس مستان از جلال عضد غزل 16
1. این چه شمع است که در مجلس مستان برپاست
وین چه شور است که از باده پرستان برخاست
هر آن نفس که نه با دوست می زنی از جلال عضد غزل 17
1. هر آن نفس که نه با دوست می زنی باد است
خنک دلی که به دیدار دوستان شاد است
یاقوت شکربار ترا لذّت قند است از جلال عضد غزل 18
1. یاقوت شکربار ترا لذّت قند است
یک بوسه از آن لعل شکر بار به چند است؟
عاشق سوخته دل زنده به جانی دگر از جلال عضد غزل 19
1. عاشق سوخته دل زنده به جانی دگر است
از جهانش چه خبر، کاو به جهانی دگر است
سر معشوق بر بالین ناز است از جلال عضد غزل 20
1. سر معشوق بر بالین ناز است
سر عشّاق بر خاک نیاز است
دلم متاب که هجران سینه تاب بس از جلال عضد غزل 21
1. دلم متاب که هجران سینه تاب بس است
چه دورم از رخ خوبت همین عذاب بس است
می گزی لب را که طعم لعل خندانت از جلال عضد غزل 22
1. می گزی لب را که طعم لعل خندانت خوش است
گوییا آن شکر شیرین به دندانت خوش است
خطّ تو که در عین خرد عین جمال از جلال عضد غزل 23
1. خطّ تو که در عین خرد عین جمال است
خطّی ست که بر خوبی رخسار تو دال است
گهی با ما خوش و گه سرگران است از جلال عضد غزل 24
1. گهی با ما خوش و گه سرگران است
نمی دانم که هر دم بر چه سان است