رباعیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 کس عهد وفا چنانکه پروانه خرد با دوست به پایان نشنیدیم که برد

2 مقراض به دشمنی سرش بر می داشت پروانه به دوستیش در پا می مرد

1 ابروی کجت شکل هلالی دارد پیوسته قرار با ملالی دارد

2 درهم کشد او هلال با من ز جفا بگریزم از او ولی خیالی دارد

1 درد دل من لعل تو درمانش باد دل بسته آن پسته خندانش باد

2 در عهد وصال اگر نوازد ما را صد جان جهان به عید قربانش باد

1 ما را ز جهان وصل نگاری کامست وز کام جدا گشتنم از ناکامست

2 عشّاق تو در جهان بسی هست ولی بیچاره جهان که در جهان بدنامست

1 نقش رخ خوب تو خیال انگیزست وان غمزه سرمست تو بس خونریزست

2 زلفت چو بنفشه است و بر روی چمن از باد بهار بین که عنبر بیزست

1 ایام بهار و گل و خرّم روزیست کاندر پی آن بهار هم نوروزیست

2 خوش دار دل و مباش غمگین ز جهان در دفتر عمر بین که روزی روزیست

1 گلروی من از غرور در ورد آویخت با سرو سهی و یاسمن مهر آمیخت

2 خورشید رخش چو بر گل انداخت نظر بیچاره ز تاب روش فی الحال بریخت

1 زین بیش روا مدار بر من ستمت دل شاد کنم دمی که مردم ز غمت

2 مردم ز غمت دمی دم ای عیسی دم باشد که شوم زنده به فرخنده غمت

1 دل بس نکند ز دوست تا سر دارد با آنکه بتم شعبده در سر دارد

2 تا سرو چمن قامت و بالای تو دید از رشک قد تو دست در سر دارد

1 گل گفت چو من گلی کجا در چمنست یا رنگ کدام لاله گویی چو منست

2 نسبت به شقایقم مکن کان مسکین دل سوخته و نزار و خونین دهنست