رباعیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 از جور فلک خون به دلم افتاده وز غم به دو پای در گلم افتاده

2 ای دوست میان این همه دشمن و دوست بی وصل تو من بس خجلم افتاده

1 ای دوست چه شد چه شد که یادم نکنی یک لحظه به وصل خویش شادم نکنی

2 مقصود من از جهان وصال تو بود آخر ز چه رو دمی مرادم نکنی

1 با خصم بگو چند کنی مکر و فسون تا چند کشم جفای هر سفله دون

2 ما معتکف پرده اسرار شدیم تا خود فلک از پرده چه آرد بیرون

1 چشم خوش تو ربود یکباره دلم پیراهن صبر کرد صد پاره دلم

2 پنداشت که از دولت وصلت کامی یابد لیکن نیافت بیچاره دلم

1 از کلبه احزان چو برون فرمایی وآنگه غم از این دلم مگر بزدایی

2 افتاده گره به کار من از سر لطف باشد که گره ز کار من بگشایی

1 از آتش دل چو شمع در سوز و گداز هستم من بیچاره به شبهای دراز

2 سرگشته روزگار یاری شده ام یارب به کرم کار من خسته بساز

1 ما داد دل دوست ازین پس ندهیم دل را دگر از دست به هرکس ندهیم

2 عشق رخ تو بحر محیطست و دلم درّیست گرانمایه به هر خس ندهیم

1 ای حال دلم ز چرخ سرگردان تر هر روز دلم به درد بی درمان تر

2 گر جان طلبد ز من برم فرمانش از چیست بگو نگار نافرمان تر

1 آمد گه بلبل و گل و فصل بهار خواهم لب جوی و خلوت و بوس و کنار

2 خرّم تن آنکه بخت یارش باشد مسکین دل آنکه دور باشد از یار

1 امروز هوای باغ و بستان دارم در سر هوس هزار دستان دارم

2 چون سرو قدت راست نمی یارم گفت زیرا که دو صد حیله و دستان دارم