تا چند به کوی دوست از جهان ملک خاتون رباعی 349
1. تا چند به کوی دوست سرگشته شوی
در سوزن جور دلبران رشته شوی
ای دل تو به او تا نرسی از جهان ملک خاتون رباعی 350
1. ای دل تو به او تا نرسی هیچ مگوی
با کس غم دل اگر کسی هیچ مگوی
گفتم بر ما خرام ای از جهان ملک خاتون رباعی 351
1. گفتم بر ما خرام ای سرو سهی
کز هجر تو بر خاک نشستست رهی
مانند فلک نیست جهان از جهان ملک خاتون رباعی 352
1. مانند فلک نیست جهان فرسایی
هردم کند اندیشه و هر شب رایی
ای آنکه به مجرمی از جهان ملک خاتون رباعی 353
1. ای آنکه به مجرمی تو می بخشایی
از قدرت خویشتن جهان آرایی
چون رای بلند تو نباشد از جهان ملک خاتون رباعی 354
1. چون رای بلند تو نباشد رایی
مثل رخ خوب تو جهان آرایی
دل بستدی از من که از جهان ملک خاتون رباعی 355
1. دل بستدی از من که کنی دارایی
یا گلشن وصل را شبی آرایی
از کلبه احزان چو از جهان ملک خاتون رباعی 356
1. از کلبه احزان چو برون فرمایی
وآنگه غم از این دلم مگر بزدایی