رباعیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 لعل لبت ای دوست زلالی دارد روی چو مهت حسن و جمالی دارد

2 مغرور به حسن خویش زنهار مشو زان رو که همه چیز زوالی دارد

1 چشمت به کرشمه بین که جان می‌بخشد مستست و به یک لحظه جهان می‌بخشد

2 دل را ز من خسته مسکین بربود و آنگاه به ابروش روان می‌بخشد

1 آن کیست که او از لب جانان طلبد بر درد دلش ز وصل درمان طلبد

2 مشکل نشدست راه هجرانش هنوز زان روی چنین وصل من آسان طلبد

1 دردیست به دل که هیچ بهبودش نیست جز وصل تو از هیچ دوا سودش نیست

2 هستی تو طبیب درد بیچاره دلم وز هر دو جهان غیر تو مقصودش نیست

1 جان داده ام و به نزد جانان هیچست با درد غمش مایه درمان هیچست

2 زنهار مخور غم جهان ای دل تنگ دیدیم سراپای جهان کان هیچست

1 تا یک سر موی در تو هستی باقیست اندیشه کار بت پرستی باقیست

2 گفتی بت پندار شکستم رستم آن بت که ز بند او برستی باقیست

1 مستیم چو چشم مست شهلای تو مست پستیم به پیش قد و بالای تو پست

2 آیا بود آنکه در میان بستان گردیم کنار سبزه ات دست به دست

1 دستار چه گر بوی تو را برگیرد چون خضر دگر زندگی از سر گیرد

2 جان می دهم از بهر وصالت عمریست ای نور دو دیدگان اگر درگیرد

1 گل رفت وداع گل ز جان باید کرد از خلق جهان مرا نهان باید کرد

2 کنجی و کتابی و نگار و لب جام درخور چو چنین است چنان باید کرد

1 رفتم به چمن که گل به جوش آمده است بلبل دیدم که در خروش آمده است

2 گفتم چه شدست و این فغان تو ز چیست گفتا چه کنم که گل فروش آمده است