رباعیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 با دل گفتم اگر مجالی باشد یا با بت گل رخت وصالی باشد

2 از بنده بگویش که به وصلم برسان دل گفت مگو که این محالی باشد

1 چشمت به کرشمه بین که جان می‌بخشد مستست و به یک لحظه جهان می‌بخشد

2 دل را ز من خسته مسکین بربود و آنگاه به ابروش روان می‌بخشد

1 تا سرو قدش ز چشم ما پنهان شد از آتش عشقش دل ما بریان شد

2 تا مردم دیده قامت یار بدید از درد فراق او چنین گریان شد

1 خورشید رخ تو را ز جان خواسته شد از شرم رخت تمام مه کاسته شد

2 پیرامن عارض تو خطّی بدمید گل بود به سبزه نیز آراسته شد

1 چون ماه رخش تمام پیراسته شد خلقش به جهان ز جان و دل خواسته شد

2 چون وسمه بر ابروان دلبند نهاد گل بود به سبزه نیز آراسته شد

1 تا شاهد حسن گل به بازار آمد جان من بیچاره خریدار آمد

2 با شهد لبش نکرده ام یاد شکر تا طوطی لعل او به گفتار آمد

1 از لطف خدا حسن تو آراسته‌اند بدخواه تو را چو مه ز غم کاسته‌اند

2 باز آی خدا را که همه خلق جهان وصل تو به زاری از خدا خواسته‌اند

1 ای چرخ فلک به خیرگی دیده مبند بر حال دل ریشم ازین بیش مخند

2 از روی کرم صد در شادی و نشاط بر ما بگشای و بر رخ خصم ببند

1 ای همّت من درخور بالات بلند در بر رخ دوستان ازین بیش مبند

2 تا چند کنی جور و جفا بر جانم هرگز که کند ز دوستان جور پسند

1 دل داد به دست باد پیغامی چند کز لعل توکی نوش کنم جامی چند

2 آن چشم تو یا فتنه دور قمرست وین زلف مسلسلت یا دامی چند