رباعیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 سرو قد تو هزار دستان دارد بر روی چو گل هزار دستان دارد

2 از شیوه گری در شکن هر زلفی صد شیوه و صد هزار دستان دارد

1 مرغ دل من هوای یاری نگرفت و این دست مرا شبی نگاری نگرفت

2 یک دم به میان نیامد آن سرو سهی تا عاقبت الامر کناری نگرفت

1 رنگ رخ تو از رخ گل رنگ ببرد لعلت سبق از باده گلرنگ ببرد

2 چون باد صبا رنگرزی کرد به باغ گل چهره نمود و دل او رنگ ببرد

1 ای زلف تو بر رخ تو همچون شب و روز ما از تو بعیدیم به عید نوروز

2 هم عید خجسته باد و هم نوروزت بازآی و نشین به گلشن جان افروز

1 بر روی مه تو کرد نظاره دلم از دست بشد ز شوق بیچاره دلم

2 هرچند تنم ز حضرتت محرومست حقّا که ملازمست همواره دلم

1 با روی چو ماه و قد چون سرو چمن با زلف معنبر و رخ همچو سمن

2 در باغ شد و به حسن خود می نازید می گفت که سرو و گل کدامند چو من

1 یارب تو مرا نخست ایمانم ده دردی دارم به لطف درمانم ده

2 چون زلف بتان نیک پریشان حالم جمعیت خاطر پریشانم ده

1 گفتم که چو ابرویت که دیدست هلال گفتا که چنین در شب عیدست هلال

2 گفتم دو هلال در مهی بس عجبست گفتا به دو هفته مه بعیدست هلال

1 محروم مگر از کرمم نگذاری زین بیش به دریای غمم نگذاری

2 چون غیر در تو نیستم ملجایی امید چنان که ضایعم نگذاری

1 بیچاره کسی که محرمش کس نبود جز صحبت خصم همدمش کس نبود

2 غم گفت ببخشای بر آن خسته دلی کاو در دو جهان بجز منش کس نبود