رباعیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 من دوش قضا یار و قدر پشتم بود نارنج زنخدان تو در مشتم بود

2 دیدم که همی گزم لب شیرینت از خواب پریدم سرانگشتم بود

1 امشب مه ده چار بیاراسته بود نور از رخ تو به عاریت خواسته بود

2 در باغ گذشته ای همانا تو و سرو بر عذر قدمهای تو برخاسته بود

1 ای آنکه تو را نظیر و همتا نبود واندر همه علم جز تو دانا نبود

2 افتاده و ناتوان چو موریم ضعیف زیرا که به غیر از تو توانا نبود

1 بیچاره کسی که محرمش کس نبود جز صحبت خصم همدمش کس نبود

2 غم گفت ببخشای بر آن خسته دلی کاو در دو جهان بجز منش کس نبود

1 روزیت هوای من درویش نبود رحمیت بر این خسته دل ریش نبود

2 دانی که عنایت تو با بنده چه بود چون موسم گل که هفته ای بیش نبود

1 فریاد ز دست جور این چرخ کبود کاو لحظه به لحظه درد دل را بفزود

2 از چرخ فلک هرآنچه آمد دیدیم آن نیز ببینیم چه افتاد و چه بود

1 بیچاره کسی که از وطن دور شود از صحبت یار خویش مهجور شود

2 تنها و به دست دشمنان گشته اسیر بی برگ و جگر خسته و رنجور شود

1 بر درد دلم طبیب ار آگاه شود بیچاره قرین ناله و آه شود

2 ای دوست علاج درد بیماران ساز تا دردسر طبیب کوتاه شود

1 ای روی تو سرخ چون گل شفتالود از دیده ما خون جگر را پالود

2 خونم چو کرا نمی کند دستش را آخر ز چه روی دست را می آلود

1 تا چرخ دگر روی به کار که نهد وین دولت و بخت در کنار که نهد

2 بر گردشش اعتماد چندانی نیست تا خار جفا به ره گذار که نهد