رباعیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 دل بی تو چرا جهان ببیند آخر یا بر تو چرا کسی گزیند آخر

2 یا آنکه همیشه راست چون سرو سهی بر خاک ره دوست نشیند آخر

1 بر روی توأم خسته ولی بسته جگر بر حال من خسته دل انداز نظر

2 در بحر غمت غریق گشتم جانا بر ساحل ذوقی ز منت نیست خبر

1 رنگ رخ تو گلست و لعل تو شکر نقل لب تو نبات و نقل تو شکر

2 قند و شکر و نبات فرع لب تست حقّا که تو خود قندی و اصل تو شکر

1 آن باد بهار بین که برخاست دگر وز نو چمن جهان بیاراست دگر

2 اندر چمن گل چو نظر می کردم در چهره او چو نور پیداست دگر

1 آن روی چو گل ببین چه رعناست دگر قدش به چمن ببین چه زیباست دگر

2 از شرم قدش نشسته بد سرو به خاک بر عذر قدمهای تو برخاست دگر

1 سرگشته و شوریده دل ماست دگر چون زلف تو بر رخ [تو] شیداست دگر

2 آن قامت زیبای نگارست به باغ یا سرو چمن بود که برخاست دگر

1 دل نیست دل تو سنگ خاراست مگر زلف سیهت مایه سوداست مگر

2 خطّی که به گرد ماه رویت پیوست گر شک نکنم دود دل ماست مگر

1 از دام سر زلف شکاری کم گیر وز نقش جهان دست نگاری کم گیر

2 در باغ رخت چو بلبلان بسیارند وز عشق گلی بلبل زاری کم گیر

1 از آتش دل چو شمع در سوز و گداز هستم من بیچاره به شبهای دراز

2 سرگشته روزگار یاری شده ام یارب به کرم کار من خسته بساز

1 ای دل بنشین و با غم یار بساز چون گل بشدت ز دست با خار بساز

2 دل گفت از این بیش نمی یارم ساخت گفتم چه کنی برو بناچار بساز