رباعیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 مپسند که دل بی تو دهد جان مپسند دل داده خود بی سر و سامان مپسند

2 آن دل که به زلف سرکشت دربستیم همچون سر زلف خود پریشان مپسند

1 دل حلقه عشق دوست در گوش کند وز آتش سودای غمش جوش کند

2 از سر ننهد عشق تو سرگشته دلم تا با تو شبی دست در آغوش کند

1 دلبر چو نظر بر من مسکین افکند فی الحال میان من و دل کین افکند

2 آن خسرو خوبان جهان را دیدی شوری و شکر در لب شیرین افکند

1 حسن تو حسد بر مه و پروین افکند شوری به جهان زان لب شیرین افکند

2 عطر خوش دلفریبت ای دوست چو اشک از دیده چرا بنده دیرین افکند

1 فریاد ز دست جور این چرخ بلند کاو گلبن امّید من از بیخ بکند

2 دل زار و تنم نزار و چشمم پر خون از غصّه روزگار یارب مپسند

1 این درد مرا طبیب درمان نکند وین غصّه مشکل من آسان نکند

2 ای باد به یار من بگو کز سر لطف چون زلف خودم حال پریشان نکند

1 چون قدّ تو سرو سرفرازی نکند چون باد به زلفین تو بازی نکند

2 ما بنده مخلصیم دانی به یقین لطف تو چرا بنده نوازی نکند

1 دل میل به جز تو سوی کس می‌نکند جز دیدن روی تو هوس می‌نکند

2 چندش گویم دلا نصیحت بپذیر سودای غمش بسی و بس می‌نکند

1 با روی تو میل دل به رویی نکند جز دیدن رویت آرزویی نکند

2 جان در بدن من به چه کار آید باز گر در طلب تو جستجویی نکند

1 تا در دل من پیام تو خواهد بود پیوسته جهان به کام او خواهد بود

2 هردم که زنم به یاد تو آن دم ماست اوّل نفسم به نام تو خواهد بود