رباعیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 رنگ رخ تو از رخ گل رنگ ببرد لعلت سبق از باده گلرنگ ببرد

2 چون باد صبا رنگرزی کرد به باغ گل چهره نمود و دل او رنگ ببرد

1 کس عهد وفا چنانکه پروانه خرد با دوست به پایان نشنیدیم که برد

2 مقراض به دشمنی سرش بر می داشت پروانه به دوستیش در پا می مرد

1 در باغ شدم سحر که از غایت درد می گفت به خنده سرخ گل با گل زرد

2 بلبل ز فراق روی من نالانست از درد بگو روی تو را زرد که کرد

1 ای روی من از فراق تو چون گل زرد تا چند کشد دل ز غمت غصّه و درد

2 گفتم به گل زرد که ای بیچاره دیدی که فراق با من و با تو چه کرد

1 گل می رود و وداع گل باید کرد یا آنکه به ترک گل و مل باید کرد

2 اندیشه این دو رای تاریک ببین از روی خرد فکر نقل باید کرد

1 گفتم که جهان مگر وفا خواهد کرد دردیست مرا و او دوا خواهد کرد

2 در چرخ فلک نگر که در هفته و ماه ای دیده چه ها کرد و چه ها خواهد کرد

1 گل رفت وداع گل ز جان باید کرد از خلق جهان مرا نهان باید کرد

2 کنجی و کتابی و نگار و لب جام درخور چو چنین است چنان باید کرد

1 ای سرو چمن چیده ز بالای تو درد نسبت به قد و قامت تو سرو که کرد

2 دامن تو میالای به خون دل ما تا از من خاکی ننشیند به تو گرد

1 عشق تو که در جهان همه بازی کرد پیوسته به مقصود سیه بازی کرد

2 قدّ تو که بر سرو چمن طعنه زند زان روی به بوستان سرافرازی کرد

1 دستار چه گر بوی تو را برگیرد چون خضر دگر زندگی از سر گیرد

2 جان می دهم از بهر وصالت عمریست ای نور دو دیدگان اگر درگیرد