دل با سر زلفین تو حالی دارد از ملک خاتون رباعی 85
1. دل با سر زلفین تو حالی دارد
وز خلق جهان جمله ملالی دارد
مرغ دل سرگشته هوایی دارد از ملک خاتون رباعی 86
1. مرغ دل سرگشته هوایی دارد
امشب هوس هوای جایی دارد
رخ را ز من خسته نهان می دارد از ملک خاتون رباعی 87
1. رخ را ز من خسته نهان می دارد
صحبت همه شب با دگران می دارد
در هجر خودم نعره زنان می دارد از ملک خاتون رباعی 88
1. در هجر خودم نعره زنان می دارد
خوناب ز دیده ام روان می دارد
ما را غم هجرت نگران می دارد از ملک خاتون رباعی 89
1. ما را غم هجرت نگران می دارد
سرگشته مرا گرد جهان می دارد
ما را غم عشق تو زبون می دارد از ملک خاتون رباعی 90
1. ما را غم عشق تو زبون می دارد
چشمت دل ما را به فسون می دارد
رنگ رخ تو از رخ گل رنگ ببرد از ملک خاتون رباعی 91
1. رنگ رخ تو از رخ گل رنگ ببرد
لعلت سبق از باده گلرنگ ببرد
کس عهد وفا چنانکه پروانه خرد از ملک خاتون رباعی 92
1. کس عهد وفا چنانکه پروانه خرد
با دوست به پایان نشنیدیم که برد
در باغ شدم سحر که از غایت درد از ملک خاتون رباعی 93
1. در باغ شدم سحر که از غایت درد
می گفت به خنده سرخ گل با گل زرد
ای روی من از فراق تو چون گل زرد از ملک خاتون رباعی 94
1. ای روی من از فراق تو چون گل زرد
تا چند کشد دل ز غمت غصّه و درد
گل می رود و وداع گل باید کرد از ملک خاتون رباعی 95
1. گل می رود و وداع گل باید کرد
یا آنکه به ترک گل و مل باید کرد
گفتم که جهان مگر وفا خواهد کرد از ملک خاتون رباعی 96
1. گفتم که جهان مگر وفا خواهد کرد
دردیست مرا و او دوا خواهد کرد