رباعیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 فریاد ز جور دشمن و فرقت دوست کاین هر دو بلا به نزد و امّا نه نکوست

2 کردند جفا بسی نه بر حق الحق «از شیشه همان برون تراود که دروست»

1 بیچاره دلم زبون گردون باشد دایم ز غم زمانه پر خون باشد

2 روز و شب از اندوه فلک می گرید تا عاقبت کار جهان چون باشد

1 خواهم شبکی روی تو اندر مهتاب تا از رخ خود نبینی اندر مه تاب

2 تاب است در آن زلف مسلسل باری چون می تابی دو زلفت اندر مهتاب

1 گل می رود و وداع گل باید کرد یا آنکه به ترک گل و مل باید کرد

2 اندیشه این دو رای تاریک ببین از روی خرد فکر نقل باید کرد

1 زلفت چو بنفشه پیچ و تابی دارد لعل تو چو آتشست و آبی دارد

2 گفتم که چو چشم تو نباشد مستی گفتا که به هر گوشه خرابی دارد

1 در دیده خال روی تو جا بگرفت در دل قد چون سرو تو مأوا بگرفت

2 از لعل لب تو آتشی بس سوزان ای نور دو دیده بین که در ما بگرفت

1 از جور زمانه بر دلم بار بسیست یارم نه به دست لیکن اغیار بسیست

2 بجریست دلم ولیک با این همه سوز از جور فلک ملول از دست خسیست

1 عشّاق به درگهت اسیرند بیا بدخویی تو بر تو نگیرند بیا

2 هر جور و جفا که کرده ای معذوری زان پیش که عذرت نپذیرند بیا

1 جز وصل توأم هیچ نمی باید هیچ جز یاد توأم هیچ نمی باید هیچ

2 هیچست دهان تنگت ای جان و دلم زان لب بجز از هیچ نمی خواهد هیچ

1 تا کی کشم انتظار رویت صنما سرگشته شدم به جستجویت صنما

2 در حسرت روی خوبت ای جان و جهان گشتم ز مجاوران کویت صنما

3 از بس که جفا کشد دل خسته ما اندیشه کن از ناله آهسته ما

4 باز آی ز راه لطف و از روی کرم بگشا گره از کار فرو بسته ما