رباعیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 چشمم به کرشمه دوش با جانان گفت کز بیم فراق تو نمی یارم خفت

2 امروز پشیمان شدم از گفته ی خویش آری صنما مست چه داند که چه گفت

1 در بندگیت طاقم و با درد تو جفت ز الماس مژه درّ زمین خواهم سفت

2 از دست جفای چرخ و از جور رقیب در بستر ایمنی نمی یارم خفت

1 دردیست مرا نهان نمی یارم گفت درّیست وصال تو نمی یارم سفت

2 عمریست که این بنده ی بیچاره ی تو طاقست ز صبر و هست با درد تو جفت

1 در دیده خال روی تو جا بگرفت در دل قد چون سرو تو مأوا بگرفت

2 از لعل لب تو آتشی بس سوزان ای نور دو دیده بین که در ما بگرفت

1 مرغ دل من هوای یاری نگرفت و این دست مرا شبی نگاری نگرفت

2 یک دم به میان نیامد آن سرو سهی تا عاقبت الامر کناری نگرفت

1 هرگز دل من بی تو قراری نگرفت روزی ز میان تو کناری نگرفت

2 بر باد خیال نقش رویت صنما خون شد دل و دست من نگاری نگرفت

1 یارب نظری کن به جهان از کرمت زیرا که به پای بندگی بر درمت

2 گر یوسف مصری بفروشی به درم من یوسف مصرم و به جان می خرمت

1 شب تا به سحر میان خونم ز غمت چون اشک ز دیده سرنگونم ز غمت

2 پرسی ز من خسته که چونی ز غمم در من نگر و ببین که چونم ز غمت

1 زین بیش روا مدار بر من ستمت دل شاد کنم دمی که مردم ز غمت

2 مردم ز غمت دمی دم ای عیسی دم باشد که شوم زنده به فرخنده غمت

1 جز وصل توأم هیچ نمی باید هیچ جز یاد توأم هیچ نمی باید هیچ

2 هیچست دهان تنگت ای جان و دلم زان لب بجز از هیچ نمی خواهد هیچ