رباعیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 عشق تو که در جهان همه بازی کرد پیوسته به مقصود سیه بازی کرد

2 قدّ تو که بر سرو چمن طعنه زند زان روی به بوستان سرافرازی کرد

1 زیبا رخ تو ماه درفشان منست شیرین لب تو لعل بدخشان منست

2 زلف تو که عالمی از او آشفتست جمعیت خاطر پریشان منست

1 چشمم به کرشمه دوش با جانان گفت کز بیم فراق تو نمی یارم خفت

2 امروز پشیمان شدم از گفته ی خویش آری صنما مست چه داند که چه گفت

1 گفتم که دلم همچو تو یاری گیرد یا دست من خسته نگاری گیرد

2 بگشای دو زلف بی قرارت صنما تا این دل شوریده قراری گیرد

1 از بس که بیازرد دل دشمن و دوست گویی به گناه هیچ کندندش پوست

2 وقتی غم او بر همه دلها بودی اکنون همه غمهای جهان بر دل اوست

1 یک بوسه دلم ز لعل جانان طلبد دردیست نهان در او و درمان طلبد

2 لعل لب تو که مایه درمانست از بهر یکی بوسه ز جانان طلبد

1 هرگز دل من بی تو قراری نگرفت روزی ز میان تو کناری نگرفت

2 بر باد خیال نقش رویت صنما خون شد دل و دست من نگاری نگرفت

1 در دیده خیال تست ما را همه جا هستیم ز بیم هجر در خوف و رجا

2 صبرم ز رخ خویش همی فرمایی صبر و دل من بگو کجا تا به کجا

1 تا روی چو گل به بوستان آوردست این بلبل طبعم به زبان آوردست

2 از غمزه چشم مست و ابروش ببین این تیر جفا که در کمان آوردست

1 رنجور غم عشق تو بهبودش نیست بی وصل تو از هیچ دوا سودش نیست

2 گفتم که مگر عاقبتم محمودست بیچاره جهان طالع مسعودش نیست