ای دل ستم از یار جفاپیشه از جهان ملک خاتون رباعی 37
1. ای دل ستم از یار جفاپیشه بسیست
دل بر غم او منه که او هیچ کسیست
در زلف کجت خسته دلی از جهان ملک خاتون رباعی 38
1. در زلف کجت خسته دلی بسته دلست
زان حسن دل هر دو جهان خسته دلست
از شام سر زلف تو صبحم از جهان ملک خاتون رباعی 39
1. از شام سر زلف تو صبحم شامست
پختم هوس لب تو لیکن خامست
ما را ز جهان وصل نگاری از جهان ملک خاتون رباعی 40
1. ما را ز جهان وصل نگاری کامست
وز کام جدا گشتنم از ناکامست
بیچاره دلم که بود از جهان ملک خاتون رباعی 41
1. بیچاره دلم که بود از عشق تو مست
در شست سر زلف تو بودش پابست
دوران فلک نگر که چون از جهان ملک خاتون رباعی 42
1. دوران فلک نگر که چون گردانست
مردی که بر او دل بنهد مرد آنست
گل گفت چو من گلی کجا از جهان ملک خاتون رباعی 43
1. گل گفت چو من گلی کجا در چمنست
یا رنگ کدام لاله گویی چو منست
زیبا رخ تو ماه درفشان از جهان ملک خاتون رباعی 44
1. زیبا رخ تو ماه درفشان منست
شیرین لب تو لعل بدخشان منست
ای دوست دل از دست فراقت از جهان ملک خاتون رباعی 45
1. ای دوست دل از دست فراقت خونست
در خون دلم روی جان گلگونست
ما را دل و دیده در فراقت از جهان ملک خاتون رباعی 46
1. ما را دل و دیده در فراقت خونست
شوق رخت از حد و صفت بیرونست
خالی به میان ابروان از جهان ملک خاتون رباعی 47
1. خالی به میان ابروان دارد دوست
کان را دلم از میان جان دارد دوست
از بس که بیازرد دل از جهان ملک خاتون رباعی 48
1. از بس که بیازرد دل دشمن و دوست
گویی به گناه هیچ کندندش پوست