رباعیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 از روشنی روی تو مه در کم و کاست خورشید جهان نما ز رویت زیباست

2 اندر چمن خلد یکی سرو نرست مانند قد تو گر ز من پرسی راست

1 صبحی به چمن سوسن آزاد بخاست وز قامت خود صحن چمن می آراست

2 رخسار چو لاله اش بدیدم گفتم در سوخته خرمن زدن آتش نه رواست

1 دردیست مرا نهان نمی یارم گفت درّیست وصال تو نمی یارم سفت

2 عمریست که این بنده ی بیچاره ی تو طاقست ز صبر و هست با درد تو جفت

1 این گردش گردون که چو لعبت بازیست هردم به طریقه ای و هردم سازیست

2 ای کودک دل به بازی از راه مرو کاندر ره عشق عاشقان هم رازیست

1 در زلف کجت خسته دلی بسته دلست زان حسن دل هر دو جهان خسته دلست

2 شاهی جهان بی تو نخواهم یک دم آن کیست که از غم رخت رسته دلست

1 چون چشم خوشت مست و خرابی باشد تابنده چو رویت آفتابی باشد

2 ای دوست رخ تو دیده ام دوش به خواب روشن تر از این خواب چه خوابی باشد

1 دوران فلک نگر که چون گردانست مردی که بر او دل بنهد مرد آنست

2 لیکن چه کند فلک که او نیز چو من بیچاره ز روزگار سرگردانست

1 ای سرو چمن چیده ز بالای تو درد نسبت به قد و قامت تو سرو که کرد

2 دامن تو میالای به خون دل ما تا از من خاکی ننشیند به تو گرد

1 هستم من سرگشته به عشقت سرمست جان خسته ز عشق یار و دل داده ز دست

2 از گلبن وصل او نچیدم یک گل وز خار جفا جان جهانی را خست

1 چرخ از حسد رای بلندم پستست وز جرعه همّتم جهانی مستست

2 لیکن چه کنم چاره که این چرخ بلند دست من بیچاره چنین در بستست