بی یاد تو گردمی زنم از جهان ملک خاتون رباعی 25
1. بی یاد تو گردمی زنم بر بادست
خرّم دل آنکه با غمت دلشادست
ما را غم عشق تو به جان از جهان ملک خاتون رباعی 26
1. ما را غم عشق تو به جان آوردست
و اوصاف جمالت به زبان آوردست
تا روی چو گل به بوستان از جهان ملک خاتون رباعی 27
1. تا روی چو گل به بوستان آوردست
این بلبل طبعم به زبان آوردست
هستم من سرگشته به از جهان ملک خاتون رباعی 28
1. هستم من سرگشته به عشقت سرمست
جان خسته ز عشق یار و دل داده ز دست
مستیم چو چشم مست شهلای از جهان ملک خاتون رباعی 29
1. مستیم چو چشم مست شهلای تو مست
پستیم به پیش قد و بالای تو پست
سرو چمن از عجب برآورده از جهان ملک خاتون رباعی 30
1. سرو چمن از عجب برآورده دو دست
گفتا که، که را قد دلارا چو منست
در دیده دلم خیال رویش از جهان ملک خاتون رباعی 31
1. در دیده دلم خیال رویش می بست
دلبر به کرشمه گفت زان نرگس مست
نقّاش ازل چه لطفها از جهان ملک خاتون رباعی 32
1. نقّاش ازل چه لطفها فرمودست
از روی مه و مهر ضیا بربودست
از درد بمردیم دوایی از جهان ملک خاتون رباعی 33
1. از درد بمردیم دوایی بفرست
بی برگان را برگ و نوایی بفرست
چون چشم تو نرگسی ندیدم از جهان ملک خاتون رباعی 34
1. چون چشم تو نرگسی ندیدم سرمست
چون دید دلم گشت به زلفت پابست
نقش رخ خوب تو خیال از جهان ملک خاتون رباعی 35
1. نقش رخ خوب تو خیال انگیزست
وان غمزه سرمست تو بس خونریزست
از جور زمانه بر دلم از جهان ملک خاتون رباعی 36
1. از جور زمانه بر دلم بار بسیست
یارم نه به دست لیکن اغیار بسیست