رباعیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 ای سرو قد تو رسته در دیده ما بی روی تو خواب نیست در دیده ما

2 این مردمک دیده ز ما شرم نداشت راز دل خسته گفت او در همه جا

1 این درد مرا مگر دوایی برسد وین ناله به گوش بینوایی برسد

2 نی نی غلطم که از گلستان رخش کی بوی گلی به بینوایی برسد

1 اندر خور همّتم جهانی هیچست آن را چه محل بود که جانی هیچست

2 گر در گذر آید آن سهی سرو روان جان گر بفشانیم روانی هیچست

1 دل تنگ مشو که جان به جانان برسد و این درد مرا نوبت درمان برسد

2 امید ز روز وصل بر نتوان داشت باشد که شب هجر به پایان برسد

1 بر خاطرت از خاک رهی گرد مباد وین آتش اشتیاق ما سرد مباد

2 دردی دارم ز هجرت ای جان و جهان درمان دل منی تو را درد مباد

1 گفتم که جهان مگر وفا خواهد کرد دردیست مرا و او دوا خواهد کرد

2 در چرخ فلک نگر که در هفته و ماه ای دیده چه ها کرد و چه ها خواهد کرد

1 تدبیر و صواب از دل خوش باید جست سرمایه عافیت کفافیست نخست

2 شمشیر قوی نیاید از بازوی سست یعنی ز دل شکسته تدبیر درست

1 چون چشم تو نرگسی ندیدم سرمست چون دید دلم گشت به زلفت پابست

2 پیوسته به خم بود چو ابروت دلم جان کرد فدا و ز غم آن نیز نرست

1 در هجر خودم نعره زنان می دارد خوناب ز دیده ام روان می دارد

2 جانا نه گناه این دل سنگین است بخت بد من مرا بدین می دارد

1 هرگز دل من ز غم دمی خالی نیست از من غم چون تو همدمی خالی نیست

2 هردم دم من بگیرد از غم خوردن چون دم بگرفت از دمی خالی نیست