رباعیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 مجنون نفسی بزد که لیلی لیلی آخر ز چه نیستت به سویم میلی

2 لیلی به زبان حال گفتا مجنون در دیده ما شد از خیالت خیلی

1 در آتش روی دوست بگداخت دلم جان و سر و عمر خویش در باخت دلم

2 گویند چرا نساختی با غم او گفتم چه کنم چون که نمی ساخت دلم

1 مپسند که دل بی تو دهد جان مپسند دل داده خود بی سر و سامان مپسند

2 آن دل که به زلف سرکشت دربستیم همچون سر زلف خود پریشان مپسند

1 بر آتش عشق تو کبابی ارزم وز لعل لبت جام شرابی ارزم

2 تصدیع ز حد گذشت ما را با تو ای جان و جهان مگر جوابی ارزم

1 آن روی چو گل ببین چه رعناست دگر قدش به چمن ببین چه زیباست دگر

2 از شرم قدش نشسته بد سرو به خاک بر عذر قدمهای تو برخاست دگر

1 چون شمع ز سر تا به قدم می سوزم من سوخته ام دگر به غم می سوزم

2 در حسرت شیرین لب آن یار عزیز یک دم نه که تا به صبحدم می سوزم

1 امشب مه ده چار بیاراسته بود نور از رخ تو به عاریت خواسته بود

2 در باغ گذشته ای همانا تو و سرو بر عذر قدمهای تو برخاسته بود

1 آمد به مشامم از سر زلف تو بوی افکند دل مرا دگر در تک و پوی

2 از بس که به چوگان جفا زد ما را سرگشته از آن کرد چنانم چون گوی

1 می سوزم و با عشق رخت می سازم چون شمع میان جمع باشد رازم

2 پروانه صفت به پیش شمع رخ تو بر آتش رخسار تو جان می بازم

1 دل بسته آن پسته دهانست هنوز جان در پی آن سرو روانست هنوز

2 در حسرت دیدار تو ای جان و جهان خون جگر از دیده روانست هنوز