بیداد به من ز حد بشد دادم ده از ملک خاتون رباعی 289
1. بیداد به من ز حد بشد دادم ده
تا چند خورم غم، تو دلی شادم ده
یارب تو مرا نخست ایمانم ده از ملک خاتون رباعی 290
1. یارب تو مرا نخست ایمانم ده
دردی دارم به لطف درمانم ده
ای نوش لبت دلم به نیش افکنده از ملک خاتون رباعی 291
1. ای نوش لبت دلم به نیش افکنده
چشمت دو هزار خسته پیش افکنده
لعلت نمکی در دل ریش افکنده از ملک خاتون رباعی 292
1. لعلت نمکی در دل ریش افکنده
فریاد به بیگانه و خویش افکنده
از تهمت خصم نیستم آسوده از ملک خاتون رباعی 293
1. از تهمت خصم نیستم آسوده
تا چند مرا طعنه زند نابوده
دستارچه از غم جهان آسوده از ملک خاتون رباعی 294
1. دستارچه از غم جهان آسوده
گه بر لب جانبخش تو گه بردیده
ای بی رخ دوست رفته خواب از دیده از ملک خاتون رباعی 295
1. ای بی رخ دوست رفته خواب از دیده
خوناب روان گشته چو آب از دیده
بیچاره دلم کرد فغان از دیده از ملک خاتون رباعی 296
1. بیچاره دلم کرد فغان از دیده
و آمد ز فراق تو به جان از دیده
دل دست جفا به سر زنان از دیده از ملک خاتون رباعی 297
1. دل دست جفا به سر زنان از دیده
فریادکنان جامه دران از دیده
ای کرده روان فرات خون از دیده از ملک خاتون رباعی 298
1. ای کرده روان فرات خون از دیده
آویخته اشک سرنگون از دیده
آه از دل بیقرار و آه از دیده از ملک خاتون رباعی 299
1. آه از دل بیقرار و آه از دیده
خون دل ما که کرد راه از دیده
تا گشت بتا رخت نهان از دیده از ملک خاتون رباعی 300
1. تا گشت بتا رخت نهان از دیده
افتاد مرا بی تو جهان از دیده