رباعیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 زنهار بکوش تا توانی ای دل در کوی وفا و مهربانی ای دل

2 دلدارم اگرچه بی وفا دلداریست باشد که نکو شود چه دانی ای دل

1 بلبل دیدم به باغ با ناله زار فریاد کنان نعره زنان در گلزار

2 گفتم که چه آشوب نهادی در باغ گفتا به فراق گل ز دست عطّار

1 بیچاره کسی که از وطن دور شود از صحبت یار خویش مهجور شود

2 تنها و به دست دشمنان گشته اسیر بی برگ و جگر خسته و رنجور شود

1 از عمر عزیز حاصلم چیست بگو غمخوار مرا در این جهان کیست بگو

2 نه روز و نه روزگار و نه خان و نه مان تا چند بدین نوع توان زیست بگو

1 یا هو یا هو یا الهی هو هو جز درگه تو ره نبرم یا من هو

2 فریاد رسم که نیست کس در دو جهان کس به نکند درد مرا الاّ هو

1 بنگر به گل دو رنگ ای ماه عجم یک روز زر طلا و یک روز بقم

2 مانند دو عاشقند بنشسته به هم او سرخ شده ز شرم و او زرد ز غم

1 جانا به کمال حسن مغرور مشو وز راه وفا و مردمی دور مشو

2 ای دل چو طبیب ما ندارد رحمی از درد فراق دوست رنجور مشو

1 ابروی تو پیوسته به خم می بینم وز هجر تو چشم خود به نم می بینم

2 آخر به که گویم غم جان و دل خود غمخوار درین زمانه کم می بینم

1 آن کس که بجز تو کس ندارد به جهان عمریست که با تو عمرها باخت نهان

2 در آتش سودای تو بگداخت دلش آخر به لب سوخته آبی برسان

1 رنجور غم عشق توأم تا دانی من درد تو دارم و توأم درمانی

2 گفتم به طبیب اگر بدانی حالم بی شک به علاج درد ما درمانی