بر روی مه تو کرد نظاره از جهان ملک خاتون رباعی 241
1. بر روی مه تو کرد نظاره دلم
از دست بشد ز شوق بیچاره دلم
در دست جفای توست از جهان ملک خاتون رباعی 242
1. در دست جفای توست همواره دلم
وز خانه صبر گشته آواره دلم
در هجر رخت شمع صفت از جهان ملک خاتون رباعی 243
1. در هجر رخت شمع صفت گریانم
بر آتش دل ز عشق تو بریانم
گر من ز غمت جامه دل از جهان ملک خاتون رباعی 244
1. گر من ز غمت جامه دل چاک زنم
آتش ز سر سوز بر افلاک زنم
چون من قد و بالای از جهان ملک خاتون رباعی 245
1. چون من قد و بالای تو را یاد کنم
دل را ز غم زمانه آزاد کنم
با درد تو ای نگار از جهان ملک خاتون رباعی 246
1. با درد تو ای نگار درمان چه کنم
با عشق رخ تو سر و سامان چه کنم
گفتم که دگر چشم به از جهان ملک خاتون رباعی 247
1. گفتم که دگر چشم به دلبر نکنم
صوفی شوم و گوش به منکر نکنم
شب نیست که من یاد از جهان ملک خاتون رباعی 248
1. شب نیست که من یاد تو از جان نکنم
و این دیده دل چو شمع گریان نکنم
می‌آیی و لطف و کرمت از جهان ملک خاتون رباعی 249
1. می‌آیی و لطف و کرمت می‌بینم
آسایش جان در قدمت می‌بینم
ابروی تو پیوسته از جهان ملک خاتون رباعی 250
1. ابروی تو پیوسته به خم می بینم
وز هجر تو چشم خود به نم می بینم
تا چند ز هجر تو زبون از جهان ملک خاتون رباعی 251
1. تا چند ز هجر تو زبون بنشینم
در دیده خود میان خون بنشینم
تا دیده شد از شب وصالت از جهان ملک خاتون رباعی 252
1. تا دیده شد از شب وصالت محروم
وز حسن جمال با کمالت محروم