رباعیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 دل بی تو چرا جهان ببیند آخر یا بر تو چرا کسی گزیند آخر

2 یا آنکه همیشه راست چون سرو سهی بر خاک ره دوست نشیند آخر

1 تا چند ز هجر تو زبون بنشینم در دیده خود میان خون بنشینم

2 در آینه بین جمال و انصاف بده بی روی تو ای نگار چون بنشینم

1 از چرخ بجز جفا چه دربار آید ده روزه گلی دهد دگر خار آید

2 کاریست فتاده در میان بس مشکل تا خود چه کند بخت و که را باز آید

1 گفتم که هوای یار سرکش گیرم سودای سر زلف مشوّش گیرم

2 خواهم که ز جان و دل شوم قربانش چون نیست میسّرم که ترکش گیرم

1 ای چرخ فلک به خیرگی دیده مبند بر حال دل ریشم ازین بیش مخند

2 از روی کرم صد در شادی و نشاط بر ما بگشای و بر رخ خصم ببند

1 چون ماه رخش تمام پیراسته شد خلقش به جهان ز جان و دل خواسته شد

2 چون وسمه بر ابروان دلبند نهاد گل بود به سبزه نیز آراسته شد

1 تا چند کنی به عالمم سرگردان یارب که که گفت که ز ما سرگردان

2 گر زلف توأم چو گو به چوگان بزند چون گوی کنم در قدمت سر، گردان

1 ای بر دل من عشق تو هر لحظه فزون بی روی چو ماه تو زند دم ز جنون

2 ما دست به دامن خیالت زده ایم تا خود فلک از پرده چه آرد بیرون

1 ای عشق رخت برده مرا خواب از چشم سودای توأم گشاده خوناب از چشم

2 هرچند که یاقوت درخشان باشد با رنگ رخت ببرده ای آب از چشم

1 بیمارم و کس نیست که آبی دهدم ور ناله زنم دمی جوابی دهدم

2 هیچم به جهان نیست مگر لطف طبیب کز خون جگر مگر شرابی دهدم