تا روی چو ماه تو نهانست از جهان ملک خاتون رباعی 229
1. تا روی چو ماه تو نهانست ز چشم
بی روی توأم دجله روانست ز چشم
رخسار توأم ماه تمامست از جهان ملک خاتون رباعی 230
1. رخسار توأم ماه تمامست به چشم
بی زلف توأم جهان چو شامست به چشم
چشمش به کرشمه گفت از جهان ملک خاتون رباعی 231
1. چشمش به کرشمه گفت جان می بخشم
وز مستی و سرخوشی جهان می بخشم
بنگر به گل دو رنگ از جهان ملک خاتون رباعی 232
1. بنگر به گل دو رنگ ای ماه عجم
یک روز زر طلا و یک روز بقم
در آتش روی دوست بگداخت از جهان ملک خاتون رباعی 233
1. در آتش روی دوست بگداخت دلم
جان و سر و عمر خویش در باخت دلم
در عشق رخت ز من رمیدست از جهان ملک خاتون رباعی 234
1. در عشق رخت ز من رمیدست دلم
غمهای تو را به جان خریدست دلم
از دست غمت به جان از جهان ملک خاتون رباعی 235
1. از دست غمت به جان رسیدست دلم
صد جامه جان ز غم دریدست دلم
از دست غم تو تا توانست از جهان ملک خاتون رباعی 236
1. از دست غم تو تا توانست دلم
سرگشته ز غم گرد جهانست دلم
زین بیش بتا مجوی از جهان ملک خاتون رباعی 237
1. زین بیش بتا مجوی آزار دلم
درهم مشکن به هجر بازار دلم
بگرفت غمت باز گریبان از جهان ملک خاتون رباعی 238
1. بگرفت غمت باز گریبان دلم
تا خود چه شود حال پریشان دلم
جز لعل لب تو نیست از جهان ملک خاتون رباعی 239
1. جز لعل لب تو نیست درمان دلم
جز مهر رخ تو نیست در جان دلم
چشم خوش تو ربود یکباره از جهان ملک خاتون رباعی 240
1. چشم خوش تو ربود یکباره دلم
پیراهن صبر کرد صد پاره دلم