رباعیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 تا چند دلم را به غمی رام کنی در سلسله زلف تو در دام کنی

2 در چین سر زلف تو گوش امید تا چند چو روزه دار بر شام کنی

1 رنگ رخ تو گلست و لعل تو شکر نقل لب تو نبات و نقل تو شکر

2 قند و شکر و نبات فرع لب تست حقّا که تو خود قندی و اصل تو شکر

1 گفتم که دگر چشم به دلبر نکنم صوفی شوم و گوش به منکر نکنم

2 دیدم که خلاف طبع موزون منست توبت کردم که توبه دیگر نکنم

1 دل گفت برو سوی گلستان ارم گفتم چه کنم گر نگشایند درم

2 گفتا بکند با تو چنین بی ادبی گفتم نکند گر او بدیعست برم

1 دل بستدی از من که کنی دارایی یا گلشن وصل را شبی آرایی

2 بردی و به دست غم سپردی زنهار تا دل دگر از دست کسی نربایی

1 ای شخص ضعیف دیده را گریان کن بر آتش شوق سینه را بریان کن

2 گر گویدت ای دل که بشو دست ز جان نوعی که رضای دوست باشد آن کن

1 دلبر چو نظر بر من مسکین افکند فی الحال میان من و دل کین افکند

2 آن خسرو خوبان جهان را دیدی شوری و شکر در لب شیرین افکند

1 جانا دل من بر سر عهدست هنوز عهدی که ببست با تو نشکست هنوز

2 مجروح شد از خار جفایت دل و نیست در باغ وصال بر گلش دست هنوز

1 بستان دلم همیشه نار آرد بار وز گلبن وصل یار خار آرد بار

2 نالد دل ... در خار فراق باشد که گل وصال بار آرد بار

1 زین بیش مرا خسته و دل ریش مدار وز خان وصال خویش درویش مدار

2 تا چند ز پیش چشم ما دور شوی ای دوست جفا روا ازین بیش مدار