ز هوای سر زلف تو دلم پر از جهان ملک خاتون غزل 96
1. ز هوای سر زلف تو دلم پر سوداست
وز خیال رخ تو دیده ی جان خون پیماست
آن نگار بی وفا گر یار از جهان ملک خاتون غزل 97
1. آن نگار بی وفا گر یار ماست
از چه رو پیوسته در آزار ماست
آن سرو ناز رسته که اندر از جهان ملک خاتون غزل 98
1. آن سرو ناز رسته که اندر کنار ماست
سر بر فلک کشیده و فارغ ز کار ماست
بوی شکنج زلف تو تا در از جهان ملک خاتون غزل 99
1. بوی شکنج زلف تو تا در دماغ ماست
روی چو آفتاب تو چشم و چراغ ماست
آن قد چون نارون بنگر از جهان ملک خاتون غزل 100
1. آن قد چون نارون بنگر که از بستان ماست
و آن گل سیراب بنگر کز سرابستان ماست
آن سرو راستی مگر از از جهان ملک خاتون غزل 101
1. آن سرو راستی مگر از بوستان ماست
و این روی همچو گل مگر از گلستان ماست
درد دل دارم همانا وصل از جهان ملک خاتون غزل 102
1. درد دل دارم همانا وصل او درمان ماست
وز دو لعل آبدارش آتشی در جان ماست
آنکه درمان برنتابد از جهان ملک خاتون غزل 103
1. آنکه درمان برنتابد درد بی درمان ماست
وآنکه سامانی ندارد حال بی سامان ماست
بخشد گناه بنده که او از جهان ملک خاتون غزل 104
1. بخشد گناه بنده که او پادشاه ماست
گوید که بنده ایست که او در پناه ماست
داری دلا خبر تو که دردش از جهان ملک خاتون غزل 105
1. داری دلا خبر تو که دردش دوای ماست
لعل لبان دلکش او آشنای ماست
ما را ز قد سرو تو ای دوست از جهان ملک خاتون غزل 106
1. ما را ز قد سرو تو ای دوست ثمرهاست
واندر دل ما آکه ز مهر تو شجرهاست
هر که را نیست ز جانان از جهان ملک خاتون غزل 107
1. هر که را نیست ز جانان خبری بی خبر است
غیر یاد غم آن دوست همه دردسر است