در این زمانه ی دون نیست از جهان ملک خاتون غزل 73
1. در این زمانه ی دون نیست حق دید و شناخت
ولی چه چاره توان، با زمانه باید ساخت
مرا به دولت وصل تو گر از جهان ملک خاتون غزل 74
1. مرا به دولت وصل تو گر رساند بخت
زهی سعادت و اقبال و این تواند بخت
پیکان واقعات دلم را از جهان ملک خاتون غزل 75
1. پیکان واقعات دلم را به غم بدوخت
مهر رخت به آتش هجران مرا بسوخت
در غم عشقت دل تنگم بسوخت از جهان ملک خاتون غزل 76
1. در غم عشقت دل تنگم بسوخت
بی رخ تو دیده ز عالم بدوخت
تا مهر رخ تو دل برانگیخت از جهان ملک خاتون غزل 77
1. تا مهر رخ تو دل برانگیخت
بس چشمه ی خون ز دیدگان ریخت
دل از دوران گیتی شاد از جهان ملک خاتون غزل 78
1. دل از دوران گیتی شاد بادت
ز غمهای جهان آزاد بادت
ای بر دل من مهر تو هر لحظه از جهان ملک خاتون غزل 79
1. ای بر دل من مهر تو هر لحظه ز یادت
یکبار نظر کن به من از روی ارادت
آزاد سرو بستان از جان از جهان ملک خاتون غزل 80
1. آزاد سرو بستان از جان شدیم بندت
از چشم زخم دوران یارب مبا گزندت
سرو بستان خجل ز رفتارت از جهان ملک خاتون غزل 81
1. سرو بستان خجل ز رفتارت
شرم دارد شکر ز گفتارت
چند از جان کشم به دل بارت از جهان ملک خاتون غزل 82
1. چند از جان کشم به دل بارت
خون من خورد چشم خون خوارت
تا که سرو قدت به پا برخاست از جهان ملک خاتون غزل 83
1. تا که سرو قدت به پا برخاست
دل مسکین ما ز جا برخاست