غزلیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 آن باد بهار بین که برخاست دیگر چمن جهان بیاراست

2 از بانگ تذرو و کبک و دستان بنگر که به بوستان چه غوغاست

3 از باد بهار گل بخندید بلبل به زبان حال گویاست

4 کای گل به چمن چه رنگ و بویست و ای سرو بلند این چه بالاست

1 کدام سرو به بالای دوست ماند راست بگو دلا و به بستان نظر کن از چپ و راست

2 نگاه کردم و دیدم ز دور می آمد نگار و سرو به پیشش به یک قدم برخاست

3 نه سرو بود و نه طوبی صنوبری دیدم میان باغ و یقین شد که قد دلبر ماست

4 به سرو گفت که بنشین ز پا به پیش قدم تو سرکشی به وجود منی چنین نه رواست

1 تا قامت او به باغ برخاست سرتاسر شهر شهور و غوغاست

2 گفتم که قدش به سرو ماند گفتا که نباشد این چنین راست

3 گفتم که نظر به قامتش کن گفتا که چمن دگر بیاراست

4 گفتم که بلاست بر دل خلق گفتا تو ببین که آن چه بالاست

1 سرو در باغ به بالای تو می ماند راست مه ده دچار ز شرم رخ تو در کم و کاست

2 آفتاب از رخ زیبای تو خجلت زده است زآنکه او روشنی از روی توأش باید خواست

3 در چمن چون بخرامید قد رعنایت راستی سرو روان پیش قدت برپا خاست

4 در لب جوی سهی سرو قدش در لرزست چون بدیدیم نگارا ز کجا تا به کجاست

1 ای سرو چمن چو قامتت راست با ما تو بگو که آن چه بالاست

2 میلت سوی ما بدی همیشه این سرکشی تو از چه برخاست

3 زنهار تو سرمکش ز ما زانک سرسبزی سرو نیز از ماست

4 گفتا که مکن خیال باطل کاین عشق و هوس تو را نه تنهاست

1 ز هوای سر زلف تو دلم پر سوداست وز خیال رخ تو دیده ی جان خون پیماست

2 هوس وصل تو دارد دل سرگشته ی من سر در این سر شود ای دوست که اندیشه ی ماست

3 زلفت از باد هوا زود پریشان گردد سر سبک دارد از آن روی چنین بی سر و پاست

4 خار هجر تو دل خسته ی ما بخراشید گل روی تو نبینیم، چنین ظلم رواست

1 آن نگار بی وفا گر یار ماست از چه رو پیوسته در آزار ماست

2 او ز ما بیزار خوش در خواب صبح در خیالش دیده ی بیدار ماست

3 ما تو را دلدار خود پنداشتیم این همه اندیشه از پندار ماست

4 پیش تو اقرار کردم بندگی این ستم بر جانم از اقرار ماست

1 آن سرو ناز رسته که اندر کنار ماست سر بر فلک کشیده و فارغ ز کار ماست

2 پای دلم چو سرو فروشد به خاک مهر دستی که دستگیر نباشد نگار ماست

3 در ما نظر فکن ز سر مهر کز غمت بنگر که خون دیده و دل در کنار ماست

4 درهم کشیده ابروی چاچی کمان چرا آشفته جعد زلف تو چون روزگار ماست

1 بوی شکنج زلف تو تا در دماغ ماست روی چو آفتاب تو چشم و چراغ ماست

2 بی روی جان فزای تو جنّت چه می کنم گلخن به روی خوب تو بستان و باغ ماست

3 زلفش شبی گرفتم و زان لحظه تاکنون از بوی زلف دوست معنبر دماغ ماست

4 بی گفت و گوی عشق تو در بوستان دل دستان خوش سرای تو گویی که زاغ ماست

1 آن قد چون نارون بنگر که از بستان ماست و آن گل سیراب بنگر کز سرابستان ماست

2 نغمه ی بلبل شنو در بوستان بر روی گل وآن فغان و ناله و آشوب کز دستان ماست

3 گفت سروی ناز دیدم در کنار جویبار گفتم آب دیده ی ما خورد و از بستان ماست

4 گفتم آخر دیده بگشا تا ببینی حال ما کز دو لعل آب دارت آتشی در جان ماست