فریاد و درد ما ز غمت بی نهایتست از ملک خاتون غزل 132
1. فریاد و درد ما ز غمت بی نهایتست
جور و جفات بر دل تنگم به غایتست
شوقم به روی دلبر خود بی نهایتست از ملک خاتون غزل 133
1. شوقم به روی دلبر خود بی نهایتست
زان رو که حسن روی بت من به غایتست
ای نور هر دو دیده جفا را نهایتست از ملک خاتون غزل 134
1. ای نور هر دو دیده جفا را نهایتست
ما را فراق روی تو دانی کفایتست
به دل چو سنگدلانی به مهربانی سست از ملک خاتون غزل 135
1. به دل چو سنگدلانی به مهربانی سست
ز عهد دور به غایت، به دلریایی چست
دل ربایی دلبری داریم چست از ملک خاتون غزل 136
1. دل ربایی دلبری داریم چست
دل ربود و جان فدا کردم نخست
بتا تا مهر روی تو دلم با مهربانی جست از ملک خاتون غزل 137
1. بتا تا مهر روی تو دلم با مهربانی جست
درخت قامتت گویی میان دیده ما رست
تا دلم با غم روی تو به شادی بنشست از ملک خاتون غزل 138
1. تا دلم با غم روی تو به شادی بنشست
جان فدا کرد جهان وز همه عالم وراست
دو دیده تا که دلم دیده در جمال تو بست از ملک خاتون غزل 139
1. دو دیده تا که دلم دیده در جمال تو بست
ببست در تو دل و از غم جهان وارست
بختم دو دیده بر سر زلفین یار بست از ملک خاتون غزل 140
1. بختم دو دیده بر سر زلفین یار بست
وز غصّه ی زمانه غدّار دون برست
چشم چون بادام تو مادام مست و سرخوشست از ملک خاتون غزل 141
1. چشم چون بادام تو مادام مست و سرخوشست
با وجود سرخوشی تند و ملول و سرکشست
مرا گویی که عشقت سر نبشتست از ملک خاتون غزل 142
1. مرا گویی که عشقت سر نبشتست
که خاکم را به مهر تو سرشتست
سرو از قد و قامت تو پستست از ملک خاتون غزل 143
1. سرو از قد و قامت تو پستست
بر خاک ره از غمت نشستست