فریاد و درد ما ز غمت از جهان ملک خاتون غزل 132
1. فریاد و درد ما ز غمت بی نهایتست
جور و جفات بر دل تنگم به غایتست
شوقم به روی دلبر خود از جهان ملک خاتون غزل 133
1. شوقم به روی دلبر خود بی نهایتست
زان رو که حسن روی بت من به غایتست
ای نور هر دو دیده جفا از جهان ملک خاتون غزل 134
1. ای نور هر دو دیده جفا را نهایتست
ما را فراق روی تو دانی کفایتست
به دل چو سنگدلانی به از جهان ملک خاتون غزل 135
1. به دل چو سنگدلانی به مهربانی سست
ز عهد دور به غایت، به دلریایی چست
دل ربایی دلبری داریم از جهان ملک خاتون غزل 136
1. دل ربایی دلبری داریم چست
دل ربود و جان فدا کردم نخست
بتا تا مهر روی تو دلم از جهان ملک خاتون غزل 137
1. بتا تا مهر روی تو دلم با مهربانی جست
درخت قامتت گویی میان دیده ما رست
تا دلم با غم روی تو به از جهان ملک خاتون غزل 138
1. تا دلم با غم روی تو به شادی بنشست
جان فدا کرد جهان وز همه عالم وراست
دو دیده تا که دلم دیده از جهان ملک خاتون غزل 139
1. دو دیده تا که دلم دیده در جمال تو بست
ببست در تو دل و از غم جهان وارست
بختم دو دیده بر سر زلفین از جهان ملک خاتون غزل 140
1. بختم دو دیده بر سر زلفین یار بست
وز غصّه ی زمانه غدّار دون برست
چشم چون بادام تو مادام از جهان ملک خاتون غزل 141
1. چشم چون بادام تو مادام مست و سرخوشست
با وجود سرخوشی تند و ملول و سرکشست
مرا گویی که عشقت سر از جهان ملک خاتون غزل 142
1. مرا گویی که عشقت سر نبشتست
که خاکم را به مهر تو سرشتست
سرو از قد و قامت تو پستست از جهان ملک خاتون غزل 143
1. سرو از قد و قامت تو پستست
بر خاک ره از غمت نشستست