غزلیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 مرا غمی که ز عشق تو بر دل ریش است به شرح راست نیاید که غم از آن بیش است

2 ز طعن دشمن بیهوده گوی بر تن من به جای هر سر مویی ز غم سری بیش است

3 مرا ز خویش ملالست خاصه بیگانه ولی ترحّم بیگانه بهتر از خویش است

4 برو تو ای دل بیچاره و به ترکش گوی وفا مجوی ز یاری که او جفاکیش است

1 بصرم دیده ی جهان بین است که رخش مایه ی دل و دین است

2 وصف رویش چگونه بتوان گفت هرچه گویم هزار چندین است

3 آنچه گویند در حبیبان نیست گر نباشم غلط مگر این است

4 مایه ی روح در سبک روحیست لیک با ما عظیم سنگین است

1 سعادت یار و دولت همنشین است کسی را کان رخ مهوش قرین است

2 بتا دوری نمی خواهم ز رویت صلاح کار من گویی در این است

3 نداری مهربانی با من ای دوست به جان تو که می دانم چنین است

4 هزاران داغ و درد از روز هجران به جانم زان مه زهره جبین است

1 ترا با ما بگو جانا چه کین است که با ما دایماً رایت چنین است

2 به چشم خشم در ما بنگری تیز دو طاق ابروانت پر ز چین است

3 ندارم در غمت یک دوست باری چه گویم دشمنم یک رو زمین است

4 ولیکن دوست پروردن ندانی به عاشق کشتنت صد آفرین است

1 آن سرو بین که بر لب جوی ایستاده است وآن زلف بین که بر رخ چون مه نهاده است

2 آن غمزه بین که بسته ره خواب ما به سحر و ابرو نگر که شست کمان را گشاده است

3 تا مرغ جان ز پای درآید حذر بکن ای دل که ترک عربده جومست باده است

4 کامم نداد آن دهن تنگ چون شکر دلبر به چشم شوخ دل از من ستانده است

1 جانا دو ابروی تو هلالی خمیده است چون آن هلال دیده ی عقلم ندیده است

2 از حد مبر جفا و بیندیش از وفا زان رو که خار جور تو در جان خلیده است

3 دانی که حال زار من خسته دل چه شد جانم به لب ز دست جفایت رسیده است

4 قدر وصال کعبه روی تو دلبرا داند کسی که راه بیابان بریده است

1 پشت دلم ز بار فراقت خمیده است جانم ز درد عشق تو بر لب رسیده است

2 دانی که در فراق رخت ای دو دیده ام خون دلم ز دیده ی حیران چکیده است

3 ای نور دیده تا ز برم گشته ای جدا بخت از برم چو آهوی وحشی رمیده است

4 صبرم ز روی خویش مفرمای بعد از این شوق رخ تو پرده ی صبرم دریده است

1 دل من از غم عشقت خرابست جگر بر آتش هجران کبابست

2 نظر بر حال زارم کن که لِلّه نظر بر خستگان کردن ثوابست

3 طبیب من تویی آخر دوایی بکن کاحوال این بی دل خرابست

4 بگفتا صبر می باید در این کار اگرچه عاشقی اینت جوابست

1 به تابستان خوشی در ماهتابست که در عکس رخش در ماه تابست

2 به بستان نرگس مخمور در صبح ز چشم سرخوشت مست و خرابست

3 نه مستست و نه مخمور و نه هوشیار ز بوی عشق تو در عین خوابست

4 نمی تابد به عالم روی خورشید مگر زآن رو که ماهم در نقابست

1 آن چه زلفست که از آتش دل در تابست وآن چه چشمست که چون نرگس تو در خوابست

2 «آن نه زلفست و بنا گوش که روزست و شبست» یا نه ای دوست که نیلوفر تر در آبست

3 آتشی از لب لعلم به دل و جان زده ای با همه درد علاج دل ما عنّابست

4 در به روی من دلخسته مبند از سر لطف که حدیثم به لب لعل تو در هر بابست