تا مرا دیده ز دیدار تو مهجور شدست از ملک خاتون غزل 156
1. تا مرا دیده ز دیدار تو مهجور شدست
بی تکلف دلم از درد تو مهجور شدست
تو را گیسو نگارا چون کمندست از ملک خاتون غزل 157
1. تو را گیسو نگارا چون کمندست
مرا دل در سر زلفت به بندست
مرا رخسار مه رویی پسندست از ملک خاتون غزل 158
1. مرا رخسار مه رویی پسندست
که از زلفش مرا بویی پسندست
مرغ جانم به سر کوی بتی در بندست از ملک خاتون غزل 159
1. مرغ جانم به سر کوی بتی در بندست
به نسیمی ز سر کوی وفا خرسندست
سهی سرو مرا بالا بلندست از ملک خاتون غزل 160
1. سهی سرو مرا بالا بلندست
لب جان بخش او خوشتر ز قندست
سهی سرو مرا بالابلندست از ملک خاتون غزل 161
1. سهی سرو مرا بالابلندست
رخش چون آتش و لبها چو قندست
که آن لعل لب نوشین گزیدست از ملک خاتون غزل 162
1. که آن لعل لب نوشین گزیدست
که مهرت را به جان و دل خریدست
عیدیست مبارک که کس آن عید ندیدست از ملک خاتون غزل 163
1. عیدیست مبارک که کس آن عید ندیدست
وز باد صبا هیچ کس آن بو نشنیدست
بیا که بی رخ خوبت مرا به دل بارست از ملک خاتون غزل 164
1. بیا که بی رخ خوبت مرا به دل بارست
ببین که دیده ز هجر رخ تو خون بارست
جهانی سر به سر چون نوبهارست از ملک خاتون غزل 165
1. جهانی سر به سر چون نوبهارست
به باغستان جان گلها به بارست
شراب هجر تو بسیار خوردم از ملک خاتون غزل 166
1. شراب هجر تو بسیار خوردم
هنوز از مستیم در سر خمارست
چو زلف تو جهان بس بی قرارست از ملک خاتون غزل 167
1. چو زلف تو جهان بس بی قرارست
نپنداری که با کس پایدارست