غزلیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 آن سروناز بین که چه خوش راست قامتست چون بگذرد به باغ ز قدّش قیامتست

2 هرکس که صبحدم نظری کرد بر قدش تحقیق شد که عاقبتش بر سلامتست

3 چون بگذری به ناز به بستان سرای دل سرو از میان جان به چمن در قیامتست

4 عمریست تا که این دل مسکین مستمند از شدّت فراق تو اندر ملامتست

1 فریاد و درد ما ز غمت بی نهایتست جور و جفات بر دل تنگم به غایتست

2 چشمت بریخت خون دلم را به تیغ هجر دادم ز وصل ده که نه وقت حمایتست

3 مشتاق وصل تو من و از من تویی ملول آخر ز دل به دل نه تو گفتی سرایتست

4 گویند دل به دل بودش راه و هیچ نیست گویی که این سخن به سبیل حکایتست

1 شوقم به روی دلبر خود بی نهایتست زان رو که حسن روی بت من به غایتست

2 با من خطاب کرد که عاشق ترا که گفت دانم خطاب وی که ز روی عنایتست

3 گویند شمع نیست به مجلس چه می کنی مهر رخ چو ماه نگارم کفایتست

4 گر همچو سروناز خرامی میان باغ سرهای ما فدا شده در خاک پایتست

1 ای نور هر دو دیده جفا را نهایتست ما را فراق روی تو دانی کفایتست

2 خسرو تویی حقیقت و شیرین منم یقین ورنه ز گفت و گوی نظامی حکایتست

3 زین بیشتر عنان محبّت ز ما متاب جانا مرا به لطف تو چشم عنایتست

4 بنواز بنده ای که ندارد بجز تو کس ناچار بنده را ز تو چشم رعایتست

1 به دل چو سنگدلانی به مهربانی سست ز عهد دور به غایت، به دلریایی چست

2 به جست و جوی تو عمر عزیز کردم صرف به اختیار جدایی ز ما نباید جست

3 نمی رود ز مقابل نهال قامت دوست خیال قد چو سروت ز دیده ی ما رست

4 گزید بر من بیچاره دلبری دیگر وفا نکرد و دو چشم از حیا و شرم بشست

1 دل ربایی دلبری داریم چست دل ربود و جان فدا کردم نخست

2 بر لب سرچشمه ی آب حیات چون قد و بالای او سروی نرست

3 چون قدش سروی نباشد در چمن پیش روی او سخن گویم درست

4 درد هجرانت چه گویم دلبرا روی جانم را به خون دیده شست

1 بتا تا مهر روی تو دلم با مهربانی جست درخت قامتت گویی میان دیده ما رست

2 نو زین حالت خبر داری که یار مهربان من نداند بنده پروردن ولی در دلربایی چست

3 ز تاب روز هجرانت ببین کاین مردم دیده به جان آمد ز غمخواری به خون دیده رخ را شست

4 درخت قامت سروش کشیده سر به رعنایی ولی خاک تن مسکین به قدش مهربانی جست

1 تا دلم با غم روی تو به شادی بنشست جان فدا کرد جهان وز همه عالم وراست

2 هیچ امیدم صنما بر شب هشیاری نیست که شدم مست می عشق تو از روز الست

3 غمزه ات دوش چنین گفت که کامت بدهم بخشش مست بود نیک ولی دست به دست

4 لطف تو بنده نوازست ولیکن کرمت از چه رو بر من بیچاره در وصل ببست

1 دو دیده تا که دلم دیده در جمال تو بست ببست در تو دل و از غم جهان وارست

2 به قامت چو سهی سرو، دل ز ما بربود به لفظ همچو شکر نرخ نیشکر بشکست

3 به تیغ شدّت هجران خویش خونم ریخت به تیر غمزه غمّاز جان ما را خست

4 اگرچه خاسته ای از سر وفا چه کنم دل حزین به سر کویت ای صنم بنشست

1 بختم دو دیده بر سر زلفین یار بست وز غصّه ی زمانه غدّار دون برست

2 تا چهره ی جمال تو در پیش دل گشاد نقشی بجز خیال توأم دیده بر نبست

3 باری خلیل خاطر ما هر صور که دید جز صورت خیال تو در یکدگر شکست

4 از پا درآمدم ز غم هجر او و هیچ نگرفت یک شبم ز سر لطف یار دست