تا مرا دیده ز دیدار از جهان ملک خاتون غزل 156
1. تا مرا دیده ز دیدار تو مهجور شدست
بی تکلف دلم از درد تو مهجور شدست
تو را گیسو نگارا چون از جهان ملک خاتون غزل 157
1. تو را گیسو نگارا چون کمندست
مرا دل در سر زلفت به بندست
مرا رخسار مه رویی پسندست از جهان ملک خاتون غزل 158
1. مرا رخسار مه رویی پسندست
که از زلفش مرا بویی پسندست
مرغ جانم به سر کوی بتی از جهان ملک خاتون غزل 159
1. مرغ جانم به سر کوی بتی در بندست
به نسیمی ز سر کوی وفا خرسندست
سهی سرو مرا بالا بلندست از جهان ملک خاتون غزل 160
1. سهی سرو مرا بالا بلندست
لب جان بخش او خوشتر ز قندست
سهی سرو مرا بالابلندست از جهان ملک خاتون غزل 161
1. سهی سرو مرا بالابلندست
رخش چون آتش و لبها چو قندست
که آن لعل لب نوشین گزیدست از جهان ملک خاتون غزل 162
1. که آن لعل لب نوشین گزیدست
که مهرت را به جان و دل خریدست
عیدیست مبارک که کس از جهان ملک خاتون غزل 163
1. عیدیست مبارک که کس آن عید ندیدست
وز باد صبا هیچ کس آن بو نشنیدست
بیا که بی رخ خوبت مرا از جهان ملک خاتون غزل 164
1. بیا که بی رخ خوبت مرا به دل بارست
ببین که دیده ز هجر رخ تو خون بارست
جهانی سر به سر چون نوبهارست از جهان ملک خاتون غزل 165
1. جهانی سر به سر چون نوبهارست
به باغستان جان گلها به بارست
شراب هجر تو بسیار خوردم از جهان ملک خاتون غزل 166
1. شراب هجر تو بسیار خوردم
هنوز از مستیم در سر خمارست
چو زلف تو جهان بس بی از جهان ملک خاتون غزل 167
1. چو زلف تو جهان بس بی قرارست
نپنداری که با کس پایدارست