جهانی بی سر و بی پای از جهان ملک خاتون غزل 180
1. جهانی بی سر و بی پای عشقست
میان غوطه ی دریای عشقست
روی تو رایت قمر بشکست از جهان ملک خاتون غزل 181
1. روی تو رایت قمر بشکست
لب چون قند تو شکر بشکست
صبا با یار ما گو کایت از جهان ملک خاتون غزل 182
1. صبا با یار ما گو کایت چه ننگست
چرا بی موجبی با ما به جنگست
نگارینا تو را با ما از جهان ملک خاتون غزل 183
1. نگارینا تو را با ما اگر صلحست و گر جنگست
نمی دانم دل سختت ز پولادست یا سنگست
از صبا زلف تو ای دوست از جهان ملک خاتون غزل 184
1. از صبا زلف تو ای دوست پریشان حالست
تا پریشانی آن حسن و رخت در خالست
چه شبست یارب امشب که از جهان ملک خاتون غزل 185
1. چه شبست یارب امشب که خروس صبح لالست
که مرا ز درد هجرانش ز جان خود ملالست
کارم بشد از دست ندانم از جهان ملک خاتون غزل 186
1. کارم بشد از دست ندانم که چه حالست
باری دلم از هجر تو در عین ملالست
مهر از آن دلبر گسستن از جهان ملک خاتون غزل 187
1. مهر از آن دلبر گسستن مشکلست
با غم هجرش نشستن مشکلست
ترک وصل یار گفتن مشکلست از جهان ملک خاتون غزل 188
1. ترک وصل یار گفتن مشکلست
درد عشقش را نهفتن مشکلست
پیش رخسار چو خورشید از جهان ملک خاتون غزل 189
1. پیش رخسار چو خورشید تو مردن سهلست
جان شیرین به لب دوست سپردن سهلست
از وصل مرا جهان به کامست از جهان ملک خاتون غزل 190
1. از وصل مرا جهان به کامست
آن آهوی وحشیم به دامست
دل من در سر زلفت به دامست از جهان ملک خاتون غزل 191
1. دل من در سر زلفت به دامست
به عشقت خواب در چشمم حرامست