نمی دانم دلم باری به درد او گرفتارست از ملک خاتون غزل 168
1. نمی دانم دلم باری به درد او گرفتارست
ستم بر جان غمگینم همه زان شوخ عیارست
دلم وصال تو را از جهان طلب کارست از ملک خاتون غزل 169
1. دلم وصال تو را از جهان طلب کارست
چرا که در غم هجران به کام اغیارست
از زلف خودم بویی بر دست صبا بفرست از ملک خاتون غزل 170
1. از زلف خودم بویی بر دست صبا بفرست
کشتی به جفا ما را بویی ز وفا بفرست
از لطف خویش درد دلم را دوا فرست از ملک خاتون غزل 171
1. از لطف خویش درد دلم را دوا فرست
من بی نوای وصل ز وصلم نوا فرست
امشبی حال وضع ما دگرست از ملک خاتون غزل 172
1. امشبی حال وضع ما دگرست
در میان دست جان ما کمرست
ما را به درد عشق تو درمان نه درخورست از ملک خاتون غزل 173
1. ما را به درد عشق تو درمان نه درخورست
زان رو که درد هجر تو جانا جگر خورست
ما را به رخ خوب تو ای دوست نیازست از ملک خاتون غزل 174
1. ما را به رخ خوب تو ای دوست نیازست
در بوته عشقت دل مسکین به گدازست
ما را به قد سرو تو ای دوست نیازست از ملک خاتون غزل 175
1. ما را به قد سرو تو ای دوست نیازست
هر چند تو را با من مسکین سر نازست
بستان و ماهتاب و لب آب بس خوشست از ملک خاتون غزل 176
1. بستان و ماهتاب و لب آب بس خوشست
بر بانگ بلبلان، سحری خواب بس خوشست
سرویست قدّ دلبر و آزاد بس خوشست از ملک خاتون غزل 177
1. سرویست قدّ دلبر و آزاد بس خوشست
بر جویبار قامت شمشاد بس خوشست
نازنینا به غم عشق تو مردن چه خوشست از ملک خاتون غزل 178
1. نازنینا به غم عشق تو مردن چه خوشست
جان به بوی سر زلف تو سپردن چه خوشست
جهان گر سر به سر بستان و باغست از ملک خاتون غزل 179
1. جهان گر سر به سر بستان و باغست
مرا با رویش از عالم فراغست