نمی دانم دلم باری به از جهان ملک خاتون غزل 168
1. نمی دانم دلم باری به درد او گرفتارست
ستم بر جان غمگینم همه زان شوخ عیارست
دلم وصال تو را از جهان از جهان ملک خاتون غزل 169
1. دلم وصال تو را از جهان طلب کارست
چرا که در غم هجران به کام اغیارست
از زلف خودم بویی بر از جهان ملک خاتون غزل 170
1. از زلف خودم بویی بر دست صبا بفرست
کشتی به جفا ما را بویی ز وفا بفرست
از لطف خویش درد دلم از جهان ملک خاتون غزل 171
1. از لطف خویش درد دلم را دوا فرست
من بی نوای وصل ز وصلم نوا فرست
امشبی حال وضع ما دگرست از جهان ملک خاتون غزل 172
1. امشبی حال وضع ما دگرست
در میان دست جان ما کمرست
ما را به درد عشق تو درمان از جهان ملک خاتون غزل 173
1. ما را به درد عشق تو درمان نه درخورست
زان رو که درد هجر تو جانا جگر خورست
ما را به رخ خوب تو ای از جهان ملک خاتون غزل 174
1. ما را به رخ خوب تو ای دوست نیازست
در بوته عشقت دل مسکین به گدازست
ما را به قد سرو تو ای از جهان ملک خاتون غزل 175
1. ما را به قد سرو تو ای دوست نیازست
هر چند تو را با من مسکین سر نازست
بستان و ماهتاب و لب از جهان ملک خاتون غزل 176
1. بستان و ماهتاب و لب آب بس خوشست
بر بانگ بلبلان، سحری خواب بس خوشست
سرویست قدّ دلبر و آزاد از جهان ملک خاتون غزل 177
1. سرویست قدّ دلبر و آزاد بس خوشست
بر جویبار قامت شمشاد بس خوشست
نازنینا به غم عشق تو از جهان ملک خاتون غزل 178
1. نازنینا به غم عشق تو مردن چه خوشست
جان به بوی سر زلف تو سپردن چه خوشست
جهان گر سر به سر بستان از جهان ملک خاتون غزل 179
1. جهان گر سر به سر بستان و باغست
مرا با رویش از عالم فراغست