غزلیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 سهی سرو مرا بالابلندست رخش چون آتش و لبها چو قندست

2 رخش چون آتش است و لب پر از قند بر آن آتش دل و جانها سپندست

3 در آن زلفین پیچاپیچ یارم دل مسکین چو مرغی پای بندست

4 خم طاق دو ابرویش کمانست سر زلفین پر چینش کمندست

1 که آن لعل لب نوشین گزیدست که مهرت را به جان و دل خریدست

2 کند منع من مسکین بی دل کسی کان روی مهوش را ندیدست

3 بشد عمری که تا آن دلبر از ما بسان آهوی وحشی رمیدست

4 مگر آهو که مشک آید ز نافش بگرد کوی آن مه رو چریدست

1 عیدیست مبارک که کس آن عید ندیدست وز باد صبا هیچ کس آن بو نشنیدست

2 در گوش دل آمد سحر از هاتف غیبم کین عید به بخت شه شه زاده سعیدست

3 ایام خزانست ولیک از نظر لطف در باغ سعادات همه سبزه دمیدست

4 از گلبن امید برآمد گل دولت ورنه به چنین فصل گل از باغ که چیدست

1 بیا که بی رخ خوبت مرا به دل بارست ببین که دیده ز هجر رخ تو خون بارست

2 بخور ز لطف غم حال ما که بد نبود اگرچه در دو جهانت چو بنده بسیارست

3 اگر به پرسش مسکین قدم نهی روزی بیا که جان و دل و دیده جمله ایثارست

4 مرا نه خواب و قرار و نه صبر و نه آرام بتر که جور و جفای بتم به سر بارست

1 جهانی سر به سر چون نوبهارست به باغستان جان گلها به بارست

2 زمین همچون زمرّد سبز گشته همه صحرا ز گل نقش و نگارست

3 همه بستان پر از گلهای رنگین هزاران بلبل اندر شاخسارست‌

4 لب جو سر به سر خیری و سوسن درخت ارغوان بس بیشمارست

1 شراب هجر تو بسیار خوردم هنوز از مستیم در سر خمارست

2 به وصلم یک زمان بنواز یارا که ما را با غم عشق تو کارست

3 مکن زین بیش بر من جور و خواری که جان من ز هجران تو زارست

4 بجز نیکی نماند در جهان هیچ تو نیکی کن که نیکی یادگارست

1 چو زلف تو جهان بس بی قرارست نپنداری که با کس پایدارست

2 دو زلف سرکش رعنات با ما چرا آشفته همچون روزگارست

3 نیفتادست در دست کسی شاد نگاری چون تو تا دست و نگارست

4 نیایم در شمار ای دوست زان روی که عاشق در جهانت بی شمارست

1 نمی دانم دلم باری به درد او گرفتارست ستم بر جان غمگینم همه زان شوخ عیارست

2 قد امید من دایم چو ابرویت خمی دارد دل پر درد ما باری چو چشمان تو بیمارست

3 تو در خواب خوشی جانا و ما در آتش هجران کسی داند چنین حالی که شب تا صبح بیدارست

4 به شادی می گذارد عمر، آن دلبر چه غم دارد ز مسکینی که در هجرش همیشه زار و غمخوارست

1 دلم وصال تو را از جهان طلب کارست چرا که در غم هجران به کام اغیارست

2 دو دیده ی دل خود را به هم نیارم زد که از فراق رخت تا به روز بیدارست

3 نباشدم دل خرّم چرا نمی دانم مگر که خرّمی و عیش جمله با یارست

4 وصال یار که بودی همیشه پندارم هزار بار به دلبر مرا ز پندارست

1 از زلف خودم بویی بر دست صبا بفرست کشتی به جفا ما را بویی ز وفا بفرست

2 چون روز و شبم ساکن در کوی غمت جانا از کوی وصال خود هم بخش گدا بفرست

3 جانا چو زکات حسن بر مستحقست واجب من مستحقم باری بی روی و ریا بفرست

4 گفتم به وصال خود دریاب دمی ما را گفتا که جهان و جان زودم به نوا بفرست