می دهم جانی به عشقش تا مرا جان در تنست از ملک خاتون غزل 216
1. می دهم جانی به عشقش تا مرا جان در تنست
دیده ی جانم خیال روی او را مسکنست
بخت سرگشته ام نه یار منست از ملک خاتون غزل 217
1. بخت سرگشته ام نه یار منست
بس ستمکار چون نگار منست
آتشی کز غم هجران تو بر جان منست از ملک خاتون غزل 218
1. آتشی کز غم هجران تو بر جان منست
ز آن شرر در دو جهان ناله و افغان منست
فاش شد در دو جهان کاو به جهان یار منست از ملک خاتون غزل 219
1. فاش شد در دو جهان کاو به جهان یار منست
آفت هر دو جهان آن بت عیار منست
این رخ دلبند تو ماه تمام منست از ملک خاتون غزل 220
1. این رخ دلبند تو ماه تمام منست
خال سیه کار تو دانه و دام منست
به روز بازپسین و به صبحگاه الست از ملک خاتون غزل 221
1. به روز بازپسین و به صبحگاه الست
که ذکر و نام تو همواره بر زبان منست
دردمندیم و لب لعل تو درمان منست از ملک خاتون غزل 222
1. دردمندیم و لب لعل تو درمان منست
وآتشی از لب دلجوی تو بر جان منست
درد عشقی که ز هجران تو بر جان منست از ملک خاتون غزل 223
1. درد عشقی که ز هجران تو بر جان منست
چون دهم پیش کسی شرح که درمان منست
بیا که دیده ی ما بی رخ تو پرخونست از ملک خاتون غزل 224
1. بیا که دیده ی ما بی رخ تو پرخونست
ز خون دیده، تو گویی کنار جیحونست
عشق تو مرا در دل و جان نقش نگینست از ملک خاتون غزل 225
1. عشق تو مرا در دل و جان نقش نگینست
مهر رخ خوب تو بلای دل و دینست
که می گوید که چشمش نرگسینست از ملک خاتون غزل 226
1. که می گوید که چشمش نرگسینست
که می گوید که زلفش عنبرینست
به سروی راست ماند قامت دوست از ملک خاتون غزل 227
1. به سروی راست ماند قامت دوست
سهی سروست؟ یا نی قامت اوست؟