می دهم جانی به عشقش از جهان ملک خاتون غزل 216
1. می دهم جانی به عشقش تا مرا جان در تنست
دیده ی جانم خیال روی او را مسکنست
بخت سرگشته ام نه یار از جهان ملک خاتون غزل 217
1. بخت سرگشته ام نه یار منست
بس ستمکار چون نگار منست
آتشی کز غم هجران تو از جهان ملک خاتون غزل 218
1. آتشی کز غم هجران تو بر جان منست
ز آن شرر در دو جهان ناله و افغان منست
فاش شد در دو جهان کاو از جهان ملک خاتون غزل 219
1. فاش شد در دو جهان کاو به جهان یار منست
آفت هر دو جهان آن بت عیار منست
این رخ دلبند تو ماه از جهان ملک خاتون غزل 220
1. این رخ دلبند تو ماه تمام منست
خال سیه کار تو دانه و دام منست
به روز بازپسین و به از جهان ملک خاتون غزل 221
1. به روز بازپسین و به صبحگاه الست
که ذکر و نام تو همواره بر زبان منست
دردمندیم و لب لعل تو از جهان ملک خاتون غزل 222
1. دردمندیم و لب لعل تو درمان منست
وآتشی از لب دلجوی تو بر جان منست
درد عشقی که ز هجران از جهان ملک خاتون غزل 223
1. درد عشقی که ز هجران تو بر جان منست
چون دهم پیش کسی شرح که درمان منست
بیا که دیده ی ما بی رخ از جهان ملک خاتون غزل 224
1. بیا که دیده ی ما بی رخ تو پرخونست
ز خون دیده، تو گویی کنار جیحونست
عشق تو مرا در دل و جان از جهان ملک خاتون غزل 225
1. عشق تو مرا در دل و جان نقش نگینست
مهر رخ خوب تو بلای دل و دینست
که می گوید که چشمش نرگسینست از جهان ملک خاتون غزل 226
1. که می گوید که چشمش نرگسینست
که می گوید که زلفش عنبرینست
به سروی راست ماند قامت از جهان ملک خاتون غزل 227
1. به سروی راست ماند قامت دوست
سهی سروست؟ یا نی قامت اوست؟