دردم او دادست و درمانم از جهان ملک خاتون غزل 228
1. دردم او دادست و درمانم از اوست
چاره ی دردم که جوید غیر دوست
دل من در خم چوگان دو از جهان ملک خاتون غزل 229
1. دل من در خم چوگان دو زلفش چون گوست
که کند چاره ی درد دل ما را جز دوست
فراغتیست مرا از جهان از جهان ملک خاتون غزل 230
1. فراغتیست مرا از جهان و هرچه در اوست
چه باک دارم از اندیشه‌های دشمن و دوست
جانم به لب رسید ز دست از جهان ملک خاتون غزل 231
1. جانم به لب رسید ز دست جفای دوست
عمر عزیز شد به سر اندر وفای دوست
ای کرده دل ز هر دو جهان از جهان ملک خاتون غزل 232
1. ای کرده دل ز هر دو جهان آرزوی دوست
ما را مراد دنیی و عقبی ست روی دوست
بر امید آنکه بینم روی از جهان ملک خاتون غزل 233
1. بر امید آنکه بینم روی دوست
این چنین سرگشته ام در کوی دوست
ندانستم که اهلیت گناهست از جهان ملک خاتون غزل 234
1. ندانستم که اهلیت گناهست
و یا این ره که می پویم چه راهست
خدا بر حال این مسکین از جهان ملک خاتون غزل 235
1. خدا بر حال این مسکین گواهست
که از جانت همیشه نیکخواهست
عشق را آغاز و انجامیش از جهان ملک خاتون غزل 236
1. عشق را آغاز و انجامیش هست
هرچه می بینی سرانجامیش هست
ای باد اگرت بر در جانان از جهان ملک خاتون غزل 237
1. ای باد اگرت بر در جانان گذری هست
بنگر که بر احوال جهانش نظری هست
گرت ز صحبت ما دلبرا از جهان ملک خاتون غزل 238
1. گرت ز صحبت ما دلبرا ملالی هست
میان ما و تو ای نور دیده حالی هست
تو مپندار که بی لعل از جهان ملک خاتون غزل 239
1. تو مپندار که بی لعل توأم کامی هست
یا بجز نقش خیال تو دلارامی هست