غزلیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 دل من در سر زلفت به دامست به عشقت خواب در چشمم حرامست

2 هوای زلف تو پختم خرد گفت که این اندیشه از سودای خامست

3 کسی کاو بر رخ خوبت نگارا نه عاشق گشت همچون من کدامست؟

4 به باغ جان ما هر سرو آزاد به پیش قامتت بر وی قیامست

1 صبوح روی تو بر ما دوامست شب هجران تو بر ما چو شامست

2 هرآنکو نیست عاشق بر جمالت در این عالم بگو تا خود کدامست

3 دل مسکین من همچون کبوتر به شست زلف مهرویان به دامست

4 طبیبم شربتی از پخته فرمود که ای مسکین تو را سودای خامست

1 چمن بی بلبل و بی گل حرامست صبوح آن به چشم ما چو شامست

2 تو از من گر نیاری یاد هرگز چرا شوق رخت جانا مدامست

3 اگرچه خون ما بر تو حلالست ز عشقت خواب و خور بر ما حرامست

4 ز بس خونی که خوردم در فراقت مرا خون دل از دیده به جامست

1 در سینه ی من مهر تو ای ماه تمامست دل را لب جان پرور تو غایت کامست

2 بی نرگس مست تو مرا کار خرابست بی زلف چو شام تو مرا روز چو شامست

3 تنها نه من خسته به دام تو اسیرم آن دل که گرفتار غمت نیست کدامست

4 سودای وصال تو همی پختم و دل گفت این خام طمع بر سر اندیشه ی خامست

1 رخ زیباش مهتابی تمامست دو زلفش را به رخ تابی تمامست

2 دو چشم سرخوشش مستست و مخمور به سرمستی ورا خوابی تمامست

3 دل مسکین ما را در ره عشق به جان تو که اسبابی تمامست

4 بسی بابست اندر عشق بازی به وصل تو مرا بابی تمامست

1 نگارا روی تو ماهی تمامست مهش در کوی تو راهی تمامست

2 دو ماهم وعده ای دادی به وصلت فراقت در دلم ماهی تمامست

3 ز درد هجر آن روی چو گلنار رخ جانم ز غم کاهی تمامست

4 دو چشم مست شوخت ای نگارین به خون بنده بی راهی تمامست

1 دلا در جهان شادمانی کمست نصیب تو باری ز عالم غمست

2 مخور غم برو بیش از این شاد باش که کار جهان سر به سر یک دمست

3 غم دل بگو با که گویم دمی به جز باد کاو پیش تو محرمست

4 چو محراب ابروی تو پشت دل ز بار فراق تو دایم خمست

1 مرا عشق رخت یاری قدیمست غم عشق تو دلداری قدیمست

2 نه امروزست ما را با غمت کار که بازار تو بازاری قدیمست

3 نه گل را رنگ و بوی امروز بودست جهان را بین که گلزاری قدیمست

4 به روی گل هزار آشوب دارد گذار او را که بازاری قدیمست

1 ای یار دلم را غم تو یار قدیمست مهر تو مرا مونس و درد تو ندیمست

2 از درد فراق رخت ای نور دو دیده از دیده مرا بر رخ زر اشک چو سیمست

3 ای باد صبا نکهت زلفش به من آور کاین خسته دل غم زده قانع به نسیمست

4 گر هست چو سروش سوی ما میل بگویش ما را ز بد دشمن بدخواه چه بیمست

1 حال دلم چه پرسی سرگشته در جهانست حیران کار عشقش فارغ ز این و آنست

2 تا قد آن صنوبر از چشم ما روان شد خون دل از فراقش بر چشم ما روانست

3 سرو روان به قدش نسبت نمی توان کرد کردن چرا که ما را هم روح و هم روانست

4 ارزان ببرد از ما دل را به چشم و ابرو آخر چه شد که با ما دلدار سر گرانست