دردم او دادست و درمانم از اوست از ملک خاتون غزل 228
1. دردم او دادست و درمانم از اوست
چاره ی دردم که جوید غیر دوست
دل من در خم چوگان دو زلفش چون گوست از ملک خاتون غزل 229
1. دل من در خم چوگان دو زلفش چون گوست
که کند چاره ی درد دل ما را جز دوست
فراغتیست مرا از جهان و هرچه در اوست از ملک خاتون غزل 230
1. فراغتیست مرا از جهان و هرچه در اوست
چه باک دارم از اندیشههای دشمن و دوست
جانم به لب رسید ز دست جفای دوست از ملک خاتون غزل 231
1. جانم به لب رسید ز دست جفای دوست
عمر عزیز شد به سر اندر وفای دوست
ای کرده دل ز هر دو جهان آرزوی دوست از ملک خاتون غزل 232
1. ای کرده دل ز هر دو جهان آرزوی دوست
ما را مراد دنیی و عقبی ست روی دوست
بر امید آنکه بینم روی دوست از ملک خاتون غزل 233
1. بر امید آنکه بینم روی دوست
این چنین سرگشته ام در کوی دوست
ندانستم که اهلیت گناهست از ملک خاتون غزل 234
1. ندانستم که اهلیت گناهست
و یا این ره که می پویم چه راهست
خدا بر حال این مسکین گواهست از ملک خاتون غزل 235
1. خدا بر حال این مسکین گواهست
که از جانت همیشه نیکخواهست
عشق را آغاز و انجامیش هست از ملک خاتون غزل 236
1. عشق را آغاز و انجامیش هست
هرچه می بینی سرانجامیش هست
ای باد اگرت بر در جانان گذری هست از ملک خاتون غزل 237
1. ای باد اگرت بر در جانان گذری هست
بنگر که بر احوال جهانش نظری هست
گرت ز صحبت ما دلبرا ملالی هست از ملک خاتون غزل 238
1. گرت ز صحبت ما دلبرا ملالی هست
میان ما و تو ای نور دیده حالی هست
تو مپندار که بی لعل توأم کامی هست از ملک خاتون غزل 239
1. تو مپندار که بی لعل توأم کامی هست
یا بجز نقش خیال تو دلارامی هست