غزلیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 از لطف خویش درد دلم را دوا فرست من بی نوای وصل ز وصلم نوا فرست

2 بیگانگی مکن تو از این بیش دلبرا بویی ز زلف خویش سوی آشنا فرست

3 گر قاصد امین تو نیابی به سوی ما به زو رسول نیست به دست صبا فرست

4 بی روی تو غبار گرفتست دیده ام از خاک پای خویش مرا توتیا فرست

1 امشبی حال وضع ما دگرست در میان دست جان ما کمرست

2 دیده ی دیدنش به جان طلبم غرض ما ز دوست یک نظرست

3 خسرو عشق با خیالش گفت لب شیرین او به از شکرست

4 گشته ام همچو موی در هجران یارب او را ز حال من خبرست

1 ما را به درد عشق تو درمان نه درخورست زان رو که درد هجر تو جانا جگر خورست

2 درخور نیافت مهر رخت را دل ضعیف لیکن مرا وصال تو ای دوست درخورست

3 آن حسن و شکل و شیوه که در دلبر منست در ماه نیست ممکن و آن هم نه درخورست

4 از سر برون نمی رود از دیده ام خیال آن شور عشق روی تو ما را که درخورست

1 ما را به رخ خوب تو ای دوست نیازست در بوته عشقت دل مسکین به گدازست

2 حال من دلخسته که گوید به نگارم جز باد صبا کاو به جهان محرم رازست

3 ای باد صبا از من دلخسته بگویش ما را به رخ خوب تو ای دوست نیازست

1 ما را به قد سرو تو ای دوست نیازست هر چند تو را با من مسکین سر نازست

2 حال دل خود با که بگویم بجز از باد کاو سوختگان را به کرم محرم رازست

3 احوال دل سوخته هم باد بگوید کاین دیده همه شب ز غم عشق تو بازست

4 ورنه که رساند ز من خسته پیامی کاین غمزده از هجر تو در سوز و گدازست

1 بستان و ماهتاب و لب آب بس خوشست بر بانگ بلبلان، سحری خواب بس خوشست

2 خون دلم چو چشم دلارام پر ز جوش از لعل دوست شربت عنّاب بس خوشست

3 در تاب رفت زلف تو از آتش رخت وآن زلف دلفریب تو پرتاب بس خوشست

4 از روشنی روی تو مهتاب خون گرفت در ظلمت دو زلف تو مهتاب بس خوشست

1 سرویست قدّ دلبر و آزاد بس خوشست بر جویبار قامت شمشاد بس خوشست

2 چون بلبلان به شوق جمال و کمال گل از عاشقان روی تو فریاد بس خوشست

3 ای دلبر ستمگر رعنای بی وفا بر جان ما ز دست تو بیداد بس خوشست

4 آزاد گشته ام چو سهی سرو در جهان دانی یقین که بنده آزاد بس خوشست

1 نازنینا به غم عشق تو مردن چه خوشست جان به بوی سر زلف تو سپردن چه خوشست

2 گرچه داری ز من خسته فراغت لیکن غم امّید شب وصل تو خوردن چه خوشست

3 در صبوحی که ز می مست بود نرگس او زان دهان چو شکر بوسه ربودن چه خوشست

4 گرچه شیرین دهنی تلخ ز تو نوش کنم کز لب لعل تو دشنام شنیدن چه خوشست

1 جهان گر سر به سر بستان و باغست مرا با رویش از عالم فراغست

2 به زلفش مشک را تشبیه کردم بگفتا آن ز سودای دماغست

3 به هجران صبر نتوانم که وصلش تنم را جان و چشمم را چراغست

4 ز وصلم مرهمی نه بر دل ای دوست کم از هجران تو بر سینه داغست

1 جهانی بی سر و بی پای عشقست میان غوطه ی دریای عشقست

2 چو بلبل در سرابستان مهرش زبان جان ما گویای عشقست

3 گه و بی گه دل من در تکاپوی ز جان ای جان من جویای عشقست

4 خیاط عشق یارم جامه ی جان بُریده نیک بر بالای عشقست