بنای خاطر ما از غم تو ویرانست از ملک خاتون غزل 204
1. بنای خاطر ما از غم تو ویرانست
ز سوز عشق رخت آتشیم در جانست
اوصاف جمال تو مرا ورد زبانست از ملک خاتون غزل 205
1. اوصاف جمال تو مرا ورد زبانست
یاد لب جان پرور تو مونس جانست
دیگر دلم از دست تو فریاد زنانست از ملک خاتون غزل 206
1. دیگر دلم از دست تو فریاد زنانست
دل بردی و بیچاره کنون در غم جانست
گفتم به چمن قامت آن سرو روانست از ملک خاتون غزل 207
1. گفتم به چمن قامت آن سرو روانست
گفتا که روانش نتوان گفت که جانست
دیده ام در رخ جان پرور تو حیرانست از ملک خاتون غزل 208
1. دیده ام در رخ جان پرور تو حیرانست
زآنکه حسن رخت امروز دو صد چندانست
در وقت خزان بین که چه خوش رنگِ رزانست از ملک خاتون غزل 209
1. در وقت خزان بین که چه خوش رنگِ رزانست
گویی به چمن کارگه رنگرزانست
چو زلف دوست دلم دایماً پریشانست از ملک خاتون غزل 210
1. چو زلف دوست دلم دایماً پریشانست
دو دیده از غم هجرانش گوهر افشانست
بیا که آتش عشقم ز هجر در جانست از ملک خاتون غزل 211
1. بیا که آتش عشقم ز هجر در جانست
بیا که درد دلم را وصال درمانست
سر من در غم سودای تو بی سامانست از ملک خاتون غزل 212
1. سر من در غم سودای تو بی سامانست
درد من در غم هجران تو بی درمانست
آن روی نگویند مگر صورت جانست از ملک خاتون غزل 213
1. آن روی نگویند مگر صورت جانست
و آن چشم نگویند مگر قوت روانست
مرا تا در تنم پیوند جانست از ملک خاتون غزل 214
1. مرا تا در تنم پیوند جانست
غم عشقش میان جان نهانست
چون دیده به دیدار تو مشتاق ز جانست از ملک خاتون غزل 215
1. چون دیده به دیدار تو مشتاق ز جانست
ای دیده چرا روی تو از دیده نهانست