بنای خاطر ما از غم تو از جهان ملک خاتون غزل 204
1. بنای خاطر ما از غم تو ویرانست
ز سوز عشق رخت آتشیم در جانست
اوصاف جمال تو مرا ورد از جهان ملک خاتون غزل 205
1. اوصاف جمال تو مرا ورد زبانست
یاد لب جان پرور تو مونس جانست
دیگر دلم از دست تو فریاد از جهان ملک خاتون غزل 206
1. دیگر دلم از دست تو فریاد زنانست
دل بردی و بیچاره کنون در غم جانست
گفتم به چمن قامت آن از جهان ملک خاتون غزل 207
1. گفتم به چمن قامت آن سرو روانست
گفتا که روانش نتوان گفت که جانست
دیده ام در رخ جان پرور از جهان ملک خاتون غزل 208
1. دیده ام در رخ جان پرور تو حیرانست
زآنکه حسن رخت امروز دو صد چندانست
در وقت خزان بین که چه از جهان ملک خاتون غزل 209
1. در وقت خزان بین که چه خوش رنگِ رزانست
گویی به چمن کارگه رنگرزانست
چو زلف دوست دلم دایماً از جهان ملک خاتون غزل 210
1. چو زلف دوست دلم دایماً پریشانست
دو دیده از غم هجرانش گوهر افشانست
بیا که آتش عشقم ز هجر از جهان ملک خاتون غزل 211
1. بیا که آتش عشقم ز هجر در جانست
بیا که درد دلم را وصال درمانست
سر من در غم سودای تو از جهان ملک خاتون غزل 212
1. سر من در غم سودای تو بی سامانست
درد من در غم هجران تو بی درمانست
آن روی نگویند مگر صورت از جهان ملک خاتون غزل 213
1. آن روی نگویند مگر صورت جانست
و آن چشم نگویند مگر قوت روانست
مرا تا در تنم پیوند از جهان ملک خاتون غزل 214
1. مرا تا در تنم پیوند جانست
غم عشقش میان جان نهانست
چون دیده به دیدار تو از جهان ملک خاتون غزل 215
1. چون دیده به دیدار تو مشتاق ز جانست
ای دیده چرا روی تو از دیده نهانست