من تو را یار خویش می دانم از ملک خاتون غزل 1026
1. من تو را یار خویش می دانم
همچو مرهم به ریش می دانم
ز سوز عشق رخت آتشیست در جانم از ملک خاتون غزل 1027
1. ز سوز عشق رخت آتشیست در جانم
که جز وصال توأش چاره ای نمی دانم
بر آب دیده چون سروش نشانم از ملک خاتون غزل 1028
1. بر آب دیده چون سروش نشانم
روانش جان چو گل بر سر نشانم
در جمال رخ تو حیرانم از ملک خاتون غزل 1029
1. در جمال رخ تو حیرانم
در دو زلف تو دل پریشانم
فریاد که از دست تو فریاد زنانم از ملک خاتون غزل 1030
1. فریاد که از دست تو فریاد زنانم
فریاد که بر دوست نه این بود گمانم
از دست غم عشق تو فریاد کنانم از ملک خاتون غزل 1031
1. از دست غم عشق تو فریاد کنانم
بودم ز شب هجر تو نالان و چنانم
ناتوانم به غم عشق تو و نتوانم از ملک خاتون غزل 1032
1. ناتوانم به غم عشق تو و نتوانم
که کنم ترک غم عشق تو تا بتوانم
بی رخ چون خورت ای جان به لب آمد جانم از ملک خاتون غزل 1033
1. بی رخ چون خورت ای جان به لب آمد جانم
می دهم جان به غم عشق تو تا بتوانم
من راز غم عشق تو گفتن نتوانم از ملک خاتون غزل 1034
1. من راز غم عشق تو گفتن نتوانم
درّیست گرانمایه و سفتن نتوانم
عمریست تا چو پرگار سرگشته در جهانم از ملک خاتون غزل 1035
1. عمریست تا چو پرگار سرگشته در جهانم
در حسرت جمالت هر سو به سر دوانم
پشتم ز فراق شد خم از ملک خاتون غزل 1036
1. پشتم ز فراق شد خم
کم نیست ز دیده روز و شب نم
در سرم هست که سر در سر کار تو کنم از ملک خاتون غزل 1037
1. در سرم هست که سر در سر کار تو کنم
جان نخواهم که بود بی رخ تو در بدنم